#hondenleven

Donderdag haal ik Sam op bij de HP (hondenpsycholoog) van de familie, waar hij een paar dagen heerlijk heeft gelogeerd. De HP praat mij bij over Sam zijn gemoedstoestand in relatie tot het afbouwen van de medicijnen. ‘Hij heeft weer interesse in muizen en katten, ook heeft hij als een hert door de wei gesprongen. Wel heeft hij veel honger door de Prednison.’ Onderwijl het verhaal van de HP laat Sam een aantal winden waar een stinkdier nog een puntje aan kan zuigen. ‘Oja’, snuift de HP, ‘helaas heeft hij ook twee kattendrollen gescoord.’ Na de terugkoppeling zet ik Sam in de auto. In een soort groene wolk van winderigheid, rijd ik over de snelweg terug naar huis. Ramen gaan open en weer dicht en Sam ruft een vrolijk deuntje tot aan de voordeur. Het zijn de winden die mijn ongerustheid aanwakkeren en toch is bij de laatste avondwandeling alles in orde. De volgende ochtend stap ik fris en fruitig mijn woonkeuken binnen en ja hoor een grote hoop ellende op de vloer. De beslissing is snel g...

Sam is aan de prednison. Hij is vier jaar oud. Ik ken prednison als een medicijn dat mijn oma nam, niet lang voor ze stierf. Zoveel ‘Pred’, vind ik er dus niet aan. In tegenstelling tot de mens, die als bijwerking een opgeblazen hoofd krijgt, heeft een hond dit niet. Sam plast zich wel helemaal suf en heeft last van vraatzucht. Onlangs waren we op pad, klein wandelingetje. Meneer voelt zich de ene dag energieker dan de andere dag. Deze keer had hij iets van zijn schalksheid terug. Terwijl we wandelen is zijn neus dicht bij de grond, alles wordt grondig besnuffeld. Er zijn loopse teefjes in de buurt en dat maakt het snuffelen extra aantrekkelijk. Echter, is het daarom niet de doen, meneer heeft honger! Werkelijk elk papiertje, katten- dan wel paardendrol is een potentiële snack, die uiteraard niet te versmaden is. Ik loop als een politieagente over straat: ‘Sam foei’, ‘Sam los’ en af en toe ren ik in een drafje naar hem toe om iets uit zijn bek te trekken. Hoe drukker ik doe, hoe schalk...

Sam is ziek, heel ziek dus we gaan naar het dierenziekenhuis. Aangekomen trippelt hij vol vertrouwen met mij mee naar binnen. We krijgen een spreekkamer toegewezen waar Sam een uitgebreide snuffelanalyse uitvoert. Af en toe is hij afgeleid door een piepende pup elders in het gebouw. Ik geef hem een aaitje, dat stelt gerust. De internist komt binnen. Sam ziet een nieuw object om te besnuffelen en gaat vol overgave te werk. De specialist neemt de tijd voor deze kennismaking. Nadat Sam rustig is, stelt hij mij vragen. Smakt Sam, likt hij aan je hand, borrelt zijn buik, trekt zijn poot, loopt hij soms achteruit? Hij vraagt nog net niet of Sam weleens een biertje opentrekt op zondag, onderwijl hij balanceert op zijn achterpoten. De vragen gaan door tot alle details achter de details zijn besproken. Sam is inmiddels tegen mijn been aan gaan zitten en valt bijna in slaap. “Ziet u dat?”, vraagt de internist. “Ja, ik zie een hond die in slaapt sukkelt”. “Nee, hij voelt zich hondsberoerd”. Dat ...

Sam is ziek, als een ware ‘chien de rue’ betaamt, merk je het niet. Wat ik op twee opeenvolgende ochtenden in mijn woonkeuken aantref duidt op wat anders. Het is een chaos van uitwerpselen uit verschillende gaten, waarbij de tweede ochtend ook bloed. Mysterieus genoeg is deze tweede ochtend ook mijn kattenluik compleet weggevreten. Mijn eerste vermoeden is, dat naast de buurtkatten die in mijn tuin chillen, ook een marter snode plannen heeft. Ik zie het al voor me. Een marter heeft met succes het kattenluik in het holst van de nacht gesloopt en is sluw naar binnen gegleden. Sam heeft uit angst een poepie of twee gelaten en de marter heeft het kunstwerk op mijn vloer vervolmaakt. Echter, nee dat is het waarschijnlijk niet. Sam is ziek en heeft in zijn wanhoop buiten zijn behoefte willen doen, waarbij hij het kattenluik heeft gesloopt. Meneer gaat dus meteen naar de dierenarts. Hij heeft er zin in. Vrolijk kwispelend komen we bij de spoeddienst, het is weekend. Een tikkeltje hyper vertel...

Het is warm, heel warm. Sam heeft geen zin om overdag te wandelen en zoekt regelmatig de koelte van het huis op. Het komt mooi uit, ik heb ook geen zin. Dit heeft alles te maken met de onrustige nachten waarin Sam sinds kort met tussenpozen de boel bij elkaar blaft. Volgens de ‘hondenpsycholoog’ (HP) in mijn familie komt dit, doordat de hormonen door zijn hondenlijf gieren, vanwege her en der een loopse chihuahua. Klinkt plausibel. Wat de HP niet weet, is dat de complete stadse fauna in de nacht in mijn tuin chilt. Als ik in bed ga liggen hoor ik al het eerste gescharrel. Een piep hier, een grom daar en de zachte stapjes van de lenige buurtkater. Tegenwoordig heb ik in mijn tuin lampjes op zonne-energie. Ik moet toegeven dat het gezellig licht geeft en het nodigt uit. In mijn fantasie lopen de egels tegen een uurtje of één zwalkend de polonaise. De muizen drinken op hun gemak een biertje bij het zachte schijnsel van de verlichting en de buurtpoezen hangen op mijn stoelen, terwijl zij d...

Mijn hond jaagt op konijnen, maar met een bepaalde tuttigheid. Als het konijn verkiest rechtdoor de bosjes een toevluchtsoord te zoeken, gaat Sam keurig om het bosje heen, steekt zijn neus in de wind en scharrelt nog wat. Als het konijn zich vervolgens muisstil houdt dan wordt hij gered door de spanningsboog van Sam, die luttele seconden duurt. Ik probeer hem keer op keer uit te leggen dat een echte konijnenjager niet zou schromen de pluizige witte wipstaartjes dwars door de bosjes te volgen tot in het hol, maar Sam beslist anders. Voor hem zit het plezier in het rennen en daarmee is de kous af. Nu we weer thuis zijn van Vlieland roep ik elke keer blij: ‘kom Sam we gaan naar het park’. In een kort moment zie ik dat Sam zijn neus ophaalt. Sinds Vlieland is hij zwaar verveeld. Je ziet hem denken: ‘ik weet dat er een plek op aarde is, waar ik uren kan rennen en kan rollen in de rotte vis om vervolgens achter de konijnen aan te gaan’. Ergens snap ik Sam wel, de konijnen die in het park ...

Sam en ik zijn een paar weken op Vlieland en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n blije hond heb gezien. Elke wandeling is een feest en gaat gepaard met tong uit de bek, neus op hoogste snuffelstand en een blije ‘Pedigree’ lach. Er valt van alles te snuffelen en te beleven. We zitten midden in de duinen, vlakbij het strand dus meneer is met enig regelmaat zelf op pad en komt na een half uur weer blij aanrennen. Sam beschouwd de plek waar we zitten als zijn territorium, daar was een uur voor nodig na aankomst. Als een ware Simba ligt hij op een duin en gromt af en toe binnensmonds naar een hond, konijn of een fazant. In de weken dat ik op Vlieland ben krijg ik bezoek. Sam snapt er niets van, je ziet hem denken: we zijn toch met elkaar? Één vriendin heeft twee dochters, het is een gezellig gekeuvel. Sam krijgt dus wat minder aandacht. Hoewel de dochters dol op hem zijn. Zij geven hem lieve aaitjes en lopen regelmatig met hem de duinen in. Toch moet Sam gedacht hebben: hoe krijg ik no...

De zomer heeft zijn intrede gedaan en doet dat gelijk goed met heerlijke temperaturen. Sam moet wennen aan de temperatuur. Hij verplaatst zich van de tuin naar de keuken, naar de woonkamer en weer terug naar de tuin. Hij doet dit op een manier die ik ‘dramatisch voortslepen’ noem. Het is nog net niet dat hij diep zucht, voor extra effect. Af en toe steekt hij zijn snuit in de waterbak en laat zijn tong in het water hangen, door zijn wimpers kijkt hij dan naar mij of ik het wel zie. Ikzelf heb vakantie en dat betekent dat ik kan doen wat ik wil. Voor nu is dat met een boek in de tuin. Na een dagje hangen kijkt Sam mij sloom aan vanaf zijn kleed. De laatste Corona persconferentie begint zo. Ik zet de tv uit, roep Sam en stap in de auto. We rijden naar ons favoriete wandelstek. Een avondwandeling heeft iets magisch. De stilte in het bos, de geur van het hout en een vogel die een bescheiden slaaplied tjilpt. Sam heeft inmiddels bedacht dat hij na een dag hangen als een soort hinde door ...

Of je het gelooft of niet, ik heb zo af en toe met de dame van de hondenuitlaatservice een 10 minuten gesprekje over Sam. Overdreven zou je denken, echter wordt mij waardevolle informatie verschaft over het gedrag van mijn hond in de roedel. Want een roedel is het. Ik heb niets meer dan lof en diep respect voor deze dame. Zij heeft een prachtig bedrijf waar ze vijf dagen in de week, twee keer per dag met hart en ziel een stuk of 12 honden tegelijkertijd uitlaat. Als een ware Caesar Milan, je weet wel die van National Geographic, begeleidt zij de honden zo’n anderhalf uur door de natuur. Elk exemplaar van deze natte neuzen met hun eigen temperament en willetje. Enfin, het 10 minutengesprek. Sam is populair in de roedel en gaat zich daardoor steeds zekerder voelen. Of ik dat zelf ook merk. ‘’Mwah, het was me nog niet zo opgevallen’’, mompel ik. Daar waar hij eerst honden die willen klieren links liet liggen, laat hij nu merken dat hij hier niet van gediend is. Dit kan tot conflict le...

Ook voor Sam is het vandaag Bevrijdingsdag. ‘s Ochtends vroeg kijkt hij mij al verlangend aan of we ook wat gaan doen vandaag. Ik begin maar eens met een kop koffie en gooi de tuindeuren open. Sam springt als een blije hinde de tuin in waar hij begint met een rondje territorium afbakenen. Zodra dit vol overtuiging is afgehandeld, volgt een rondje vliegen happen. Ik bekijk het rustig en doe wat brokken in zijn bak. In de middag gaan we op pad. Sam springt in de kofferbak en terwijl we rijden zijn er een aantal momenten waar hij begint te piepen. Het zijn de plekken waar we gaan wandelen, onderverdeeld in dichtbij, midden en ver weg. Deze keer gaan we voor ver weg. Zodra ik de rotonde en vijf verkeersheuvels heb genomen, herkent Sam waar we zijn en zingt hij een complete serenade in g major vanuit de achterbak. Vandaag laat meneer zich niet aanlijnen, de twinkeling van vrijheid in zijn ogen. Voor Sam betekent dit, dat hij zich meerdere malen uit zijn halsband ontworstelt en mij d...

Sam is weer blij als we op pad gaan. Het is een prachtige middag. Het nieuwste tijdens dit soort wandelingen is zijn vermeende instinct. Je moet weten dat mijn hond een rasechte vuilnisbak is. Het statige jachtinstinct: poot losjes omhoog en staart fier naar achter, is iets wat hij van de buurthond heeft afgekeken. Een jachthond met een ellenlange stamboom en een CV vol met prijzen. Terwijl we aan de wandel zijn en langs het water lopen, sluipt meneer als een volbloed Drentse Patrijs langs de waterkant. Sam is bijna 4 jaar en in al die jaren zwemt hij niet uit zichzelf, maar sinds hij zijn instinct aan het ontdekken is zet hij werkelijk alles op alles om mollen, muizen en vandaag een eenzame waterhoen te vangen. Hij sluipt langs de bewuste sloot tot hij de waterhoen in het vizier heeft. Dan springt hij met een sierlijke sprong het water in. Met veel bombarie zwemt hij naar de waterhoen, die wegvliegt. Waarop Sam als een ware zwemkampioen een poging doet om de hoen bij te houden. P...

Aan het einde van een lange dag bel ik een collega om onze vergadering i.p.v. digitaal op 1,5 meter afstand in de vrije natuur te houden. De nog relatief nieuwe collega heeft ook een hond en zo combineren we het aangename met werkgerelateerde zaken. We spreken af in een natuurgebied in de buurt. De honden spelen uitgelaten en enthousiast met elkaar. Het is mij weleens opgevallen dat wanneer ik in mannelijk gezelschap verkeer, mijn hond jaloers gedrag gaat vertonen. Hij springt dan ineens in sloten, terwijl hij dit nooit doet. Hij gaat continue tussen mij en het gezelschap in lopen of in ondefinieerbare substanties rollen. De relatief nieuwe mannelijke collega en ik naderen tijdens de wandeling een omgeploegd weiland waar uitvoerig gemest wordt. Terwijl we praten komt er een tractor aan, we roepen de honden. Sam rent op mij af en ik zie van verre al dat hij iets te blij en uitdagend kijkt. En ja hoor meneer zit onder de koeienstront. Ik ontplof net niet, wat heeft het voor zin, maar bal...

Vandaag is wederom een dag van veel bellen, vergaderen en dingen regelen. Sam kijkt me verveeld aan vanaf zijn kleed, de keuken of de tuin. De fronsrimpel in zijn voorhoofd wordt steeds dieper en de blik norser. Aan het einde van de dag, klap ik de laptop dicht. Sam kijkt op van zijn kleed en houdt mij nauwlettend in de gaten. Eindelijk spreek ik de verlossende woorden ‘ga je mee?’ Verheugd springt hij op, rent van gekkigheid vier rondjes door het huis en verliest daarbij drie keer zijn evenwicht. We gaan naar het Stadspark. Hij is door dolle heen en heeft duidelijk de lente in zijn kop. Onze eerste uitdaging, het wildrooster bij de koeien. Normaal til ik hem op en loop ik er voorzichtig overheen. Het lijkt dan wel of hij zich geneert. Dus hij bedenkt zich niet, neemt een aanloop en met een sierlijke sprong, springt hij over het rooster. Met voldoening kijkt hij achterom, met een blik van 'zie je wel ik kan het zelf!' De tweede uitdaging zijn de ganzen bij het water. Ze bla...

Het elkaar achter het behang willen plakken kun je ook met je hond hebben. Na drie weken thuis werken, kijkt Sam mij vermoeid en geïrriteerd aan als de zoveelste conference call gaande is. Als ik een poging doe tot yoga gaat meneer pontificaal op de mat liggen en gaat zich liggen wassen op plekken waar normaal de zon niet schijnt. Ook eten doet hij niet meer bij zijn bak, maar hij sleept alle brokjes mee de woonkamer in en legt ze op het vloerkleed. Ik zweer je, daarbij kijkt hij mij zeer uitdagend aan. Vanmorgen heb ik 4 keer de versleepte brokjes naar zijn bak gebracht waarbij hij ze nog eens vier keer weer versleept heeft...nu zit hij in de tuin en ik achter de computer en zijn we boos. #hondenleven *foto, lief en onschuldig, geen terror Japie.