#hondenleven

De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis. Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien. Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig. De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van he

Sam en ik gaan verhuizen, maar voor nu zijn we een weekje op Schiermonnikoog. Na de verkoop van mijn huis en de aankomende verhuizing ben ik toe aan een break. Terwijl ik mijn huis in ontplofte chaos achterlaat, inmiddels in bezit ben van de sleutel van het nieuwe huis en daar nog 100 dingen voor moet regelen, pak ik een kleine tas voor een week zoetzilte duin- en zeelucht. Sam kijkt er naar uit. Die snapt geen fluit van alle dozen. Hij was volledig van het padje tijdens de kennismaking in het nieuwe huis en rolt met zijn ogen bij het zien van de reistas. Je ziet hem denken, ‘wat nu weer’. In de vertrekhal van Lauwersoog is het een drukte van belang. Mensen en honden krioelen door en langs elkaar heen. Voor eenieder geldt het trotseren van de digitale toegangspoortjes en het stouwen van koffers en tassen in de overvolle bagagekarren, waarna het eerste geniet moment op de boot moet starten. De overtocht is antropologisch gezien altijd een feest. Zo is er het verliefde stel, op weg naar