Na al die jaren wandelen en eindeloos graven is het Sam eindelijk gelukt, hij heeft een muis gevangen. Op één van onze wandelingen steekt ineens zijn triomfantelijke snoet boven het gras uit met in zijn bek een lichtgrijze moedermuis, althans dat maak ik er van. Hoewel ik Sam moet nageven dat hij zijn prooi teder in zijn bek houdt, roep ik verschrikt dat hij moet loslaten. Hij loopt naar me toe om zijn trofee te tonen en legt de muis voorzichtig in het gras. Het graven van kuilen hoort bij Sam vanaf het moment dat hij uit de brandende Spaanse zon gered werd. Toen ik hem ophaalde bij een gastgezin in een dorp voorbij de Afsluitdijk heeft hij op de terugweg, tijdens een tussenstop, een start gemaakt met het afgraven van de Vismigratierivier. Rijkswaterstaat en het Waddenfonds zijn hem tot op de dag van vandaag dankbaar voor zijn inzet. Zelf denk ik dat hij belast is met intergenerationele Duitse Herder roots. Het graven van kuilen in Nederlandse badplaatsen was vroeger voorbehouden aa
Het is vier december en ik zit nu al aan mijn taks van Christmas cookies en hot chocolate drinkende B acteurs op Netflix. Prestatie zou je denken, gezien Sinterklaas nog niet vertrokken is. Ware het niet dat er één film en twee minuten intro van een andere verschrikking voor nodig was om rap de TV uit te zetten. Sam krult zich bij het kijken van een film altijd genoeglijk op tot een rolletje. Dit lukt helemaal goed sinds het recent gekochte Japandi hondenbed. Tegenwoordig noem ik hem Sam-Oerai. Dit heeft te maken met de gekozen woontrend in ons nieuwe huis: Japandi en Wabi-Sabi, maar ook omdat hij als een ware krijger de afgelopen maanden heeft doorstaan. Het Japandi hondenbed is overigens niet iets om schamper over te doen. Laatst waren we bij de dierenarts, meneer had last van bloedneuzen. De dierenarts bromde dat zijn neus chronisch ontstoken is. Iets wat klaarblijkelijk voorkomt bij de ouder wordende hond. Ik moest hem maar wat extra vertroetelen. Aangezien dit niet met eten kan,