#hondenleven

  Ik maak een lijstje voor het kerstdiner. Dit jaar bij mij thuis. De familie zit in een grote verbouwing en nu komen ze bij mij. Onze poespas met kerst is niet zo poespasserig. Geen glitterjurk, geen vuurwerkshow die uit je grand dessert spuwt en ook geen zesgangendiner met vier amuses inclusief kaasplank. Sinds een jaar of 10 serveert mijn familie konijn. Het werd een karikatuur. Het was niet ‘doen we eerste of tweede kerstdag bij jouw familie’?, maar ‘wanneer doen we het konijn?’ De wittewipstaart werd geserveerd met appeltjes met cranberry’s, haricots verts en gebakken aardappels. Peertjes met vanille vla als dessert. Een mooi kerstmaal, een constante factor en smaakvol bovendien. Dit jaar bij mij, dus geen konijn. Sam aanschouwt mij met hoopvolle ogen, terwijl ik het lijstje afmaak. Zijn hypoallergenic kerstmaal, is een sober vooruitzicht. Ik pak mijn tas, de hond gaat in zijn mand en uit de la vis ik mijn autosleutels. In de auto bereid ik mij geestelijk voor op de ‘dol dwaze

De radio staat aan. De ene na de andere kersthit, klinkt door de boxen. Ik fluit een vrolijk deuntje mee. Sam houdt mij scherp in de gaten, er staat wat te gebeuren. De hele ochtend sleep ik al met manden en plantenpotten. Ik verplaats accessoires die niet kerst genoeg zijn en zoek naarstig een doos kerstballen, diep weggestopt in een kast.  Sam zijn neus wordt gestreeld door de geur van een pruttelende stoofpot. Naast de zucht die hij slaakt, zie ik zijn neus overuren draaien, waarbij hij af en toe genoeglijk smakt. Helaas is een stukje gestoofd vlees in zijn etensbak geen optie. Als ik de doos met kerstballen heb gevonden, de accessoires hun plek hebben, de stoofpot en inmiddels ook de peertjes een vrolijk deuntje pruttelen, trek ik mijn jas aan. Sam is gelijk alert en startklaar. Verlangend kijkt hij naar me op. ‘Nee Sam’, zeg ik hardop, ‘waar zijn die  verrekte mondkapjes.’ Ik trek een la open en een pak wit-blauwe kapjes valt op de grond. Sam is er als de kippen bij en rent met he

Al jaar en dag zie ik hem lopen. Vaak in de ochtend en laat in de avond. Licht voorover gebogen op zijn dooie gemak. In zijn rechterhand een plastic zak. Af en toe staat hij stil en kijkt om zich heen. De man heeft iets vertederends en aandoenlijks, niet vanuit medelijden, meer vanuit “een heel leven geleefd”, waarbij zijn pientere ogen vol levenslust de wereld inkijken. Bijna elke dag kom ik deze man tegen als ik een rondje met Sam wandel. Mijn nieuwsgierigheid groeide. In het begin, toen ik de man voor het eerst tegenkwam, waren zijn ogen strak op de grond gericht. Eerst nam ik aan dat hij in zijn eigen wereld leefde en geen aandacht had voor datgene om zich heen. Na een poosje merkte ik dat zijn ogen niet meer naar de grond gericht waren, maar dat hij om zich heen keek. Dat was het moment dat ik begon met begroeten. Meestal schrok hij op uit gedachten, stond even stil, zei niets terug en aanschouwde mijn gehannes met Sam. Veel later in de tijd hoorde ik ineens, na mijn vrolijke hall