#hondenleven

‘Mosterdgele poep dokter’, zucht ik. Inmiddels zijn de internist en ik op dusdanig goede voet dat als we bellen ik het symptoom verkondig en de internist meestal een bijvoeglijk naamwoord roept, passend bij de situatie. Variërend van vervelend, fantastisch, geweldig, pijnlijk of verdrietig. De begroeting en onze namen laten we achterwege. Na symptoom en bijvoeglijk naamwoord volgt een nauwkeurige beschrijving van de mosterdgele poep. Waarop de internist verdiepende vragen stelt, gevolgd door een weloverwogen advies. Het is zeer lastig om een hond met IBD* in balans te krijgen. Het gaat zogezegd met vallen en opstaan. Een stap vooruit, drie terug. Zorgelijk vind ik dat hij blijft afvallen en ook minder zelfverzekerd en weerbaar lijkt richting andere honden. De analyse die ik weet te formuleren heeft te maken met mijn oog voor detail. Ofwel als ik met Sam aan de wandel ben, heb ik een hyperfocus op zijn ontlasting. Dit zorgt voor ongemakkelijke situaties bij beide partijen. Honden he

 Ik hark vandaag de bladeren bijeen in de brandgang en de achter- en voortuin. Sam vindt dit een fascinerende bezigheid, dus voorziet hij mij van gezelschap. In de brandgang gaat hij op de stapel bladeren liggen. Als een ware sfinx kijkt hij vanaf de berg bladeren recht vooruit. In de achtertuin staart hij de bladeren bij elkaar, in een ‘frozen position’, vanaf het terras. In de voortuin rent hij dwars door de net bij elkaar geharkte bladeren, omdat hij de kat van de buren voorbij ziet marcheren. Als ik roep dat hij onmiddellijk hier moet komen, gaat hij op de mat bij de voordeur zitten en nuffig naar me kijken. Wanneer de bladeren opgeveegd zijn, begint het te miezeren. Toch gaan we naar het Stadspark. Sam heeft maar matig zin, ondanks dat ik deze keer het kinky kapje thuis laat. Hij voelt zich er zo ellendig bij en verzint allerlei manieren om zijn snoet te ontworstelen. Bovendien lijkt hij met korfje nog een grotere focus te hebben op alles dat eetbaar is, dan als hij het gevaarte n