Al jaar en dag zie ik hem lopen. Vaak in de ochtend en laat in de avond. Licht voorover gebogen op zijn dooie gemak. In zijn rechterhand een plastic zak. Af en toe staat hij stil en kijkt om zich heen. De man heeft iets vertederends en aandoenlijks, niet vanuit medelijden, meer vanuit “een heel leven geleefd”, waarbij zijn pientere ogen vol levenslust de wereld inkijken.
Bijna elke dag kom ik deze man tegen als ik een rondje met Sam wandel. Mijn nieuwsgierigheid groeide. In het begin, toen ik de man voor het eerst tegenkwam, waren zijn ogen strak op de grond gericht. Eerst nam ik aan dat hij in zijn eigen wereld leefde en geen aandacht had voor datgene om zich heen. Na een poosje merkte ik dat zijn ogen niet meer naar de grond gericht waren, maar dat hij om zich heen keek. Dat was het moment dat ik begon met begroeten. Meestal schrok hij op uit gedachten, stond even stil, zei niets terug en aanschouwde mijn gehannes met Sam.Veel later in de tijd hoorde ik ineens, na mijn vrolijke hallo, een binnensmondse hallo terug. Een mijlpaal. Een jaar volgde met momenten van hallo, stilstaan, opkijken, aanschouwen, plastic tas schikken, ogen naar beneden en doorlopen. Tot vandaag.
Sam en ik maken een pauze wandelingetje tijdens mijn thuiswerkdag. Gisteren was het sinterklaasweer; grijs, grauw, waterkoud en in de loop van de middag veel regen. Nu is het droog en lopen we een rondje in het Stadspark. Sam is tierig, dat was hij dit weekend ook*.
Op de terugweg loopt de meneer ineens achter mij. ‘Wat een prachtige broek* heeft u aan, die zou geëxposeerd moeten worden.’ Enigszins verbaasd kijk ik achterom. ‘Uw broek, prachtig!’, herhaalt hij. Schaapachtig kijk ik naar mijn broek en vraag de man wat hem zo intrigeert. Onderwijl snuffelt Sam aan de plastic zak en de broek van de man. ‘De kleuren zijn prachtig, ik ben kunstenaar. Ik zou een foto van de broek moeten maken.’
Door dergelijke spontane uitspraken, word ik veelal geraakt. Er zit iets in de manier waarop de meneer in contact treedt en een moment van verbinding zoekt. Daarbij komt dat de opbouw van schuchter contact naar voorzichtig hallo, ineens beloond wordt met een volzin. Ik vraag aan de man of de kleuren van mijn broek voor zijn ogen dansen. ‘ja’, roept hij enthousiast. ‘Bent u beeldend kunstenaar?’ vraag ik. De man schudt zijn hoofd en vertelt mij dat hij schilder is. ‘Ik heb geëxposeerd in het Rijks- en Stedelijk museum, in Groningen en op heel veel andere plekken in Nederland en Parijs’.
Ik merk aan mijzelf dat ik het verhaal twijfelachtig vind en dat van mijzelf een eigenschap vind om in sommige gevallen te negeren. Ik vraag geïnteresseerd door wat hij zoal schildert. ‘Mensen’, zegt hij. ‘Ik ben bijna tachtig jaar oud, heb aan de Minerva Academie gestudeerd en later kreeg ik een beurs voor de HISK in Antwerpen. Antwerpen is trouwens een prachtige stad, net als Groningen’. Sam vindt de man ook aardig en doet inmiddels diverse pogingen om zijn aandacht te trekken. Variërend van springen en piepen. Beide mag niet.
‘Weet je trouwens dat er een oude man naast mij woont die de hele dag tv kijkt? Hij zal wel ziek zijn, je moet toch wat’. Ik knik, ‘ík zie u vaak wandelen, wandelt u elke dag? Jazeker, soms wel negen uur op een dag. Nu ga ik naar de Albert Heijn voor een flesje wijn, het leven moet gevierd worden. In de avond wandel ik door de hele stad en het Noorderplantsoen. Ik heb geen cent verdiend aan mijn schilderijen.’ ‘Dan bent u net als Vincent van Gogh’, zeg ik. Hij grinnikt en zegt, ‘Vincent had je broek ook mooi gevonden’. De man en ik lopen nog een stukje op, hij is nieuwsgierig waar ik woon. We wandelen tot mijn huis, hij aanschouwt het en concludeert dat ook bij mij studenten boven wonen. Hij glimlacht, complimenteert mij nogmaals met mijn broek en schuifelt op zijn gemakje verder. Sam blaft ter afscheid, wat hij anders nooit doet.
Als ik thuis ben google ik de naam van de man en zowaar alles wat hij vertelde klopt, ik woon bij een bekend kunstenaar in de wijk. Hij verdiende geen cent, kijkt met levenslust naar de wereld en heeft zijn beide oren nog. Een bijzondere ontmoeting, die even op zich liet wachten.
#hondenleven
* foto Sam afgelopen weekend
* de broek
