De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis.
Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien.
Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig.
De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van het onheilspellende gevoel van afscheid nemen. Een gevoel dat mij overweldigd en waar ik tot dusver nog geen tijd en ruimte voor durfde te nemen.
Daarom ben ik de afgelopen weken van hot naar her gesjeesd. Sam overal mee naar toe, aangezien hij al in de auto zat voordat ik het door had. Naar de bouwmarkt, verven, inpakken, vast wat brengen naar het nieuwe huis, toch maar even naar de IKEA en ga zo maar door.
Bij het nieuwe huis nestelt Sam zich bij het tuinhek, na een zenuwslopende ervaring met een verfroller. Zodra de verfroller over de muur rolt, schrikt Sam van de verfspatten. Als ik het onding dan ook nog uit mijn handen laat vallen, piept hij angstig. Sam kiest eieren voor zijn geld en houdt mij nauwlettend vanuit de tuin in de gaten. Ik verf het muurtje, het zorgt voor iets van binding met de nieuwe plek, ondanks mijn gruwel voor dergelijke klussen.
Vandaag sta ik dan toch stil. Ik zit in mijn oude huis en kijk rond. Ik doe niets. De knoop van afscheid in mijn maag laat ik toe. Zoveel herinneringen buitelen over elkaar heen. Mooie herinneringen van samenwonen, samen zijn, ontmoeting en verbinding. Pijnlijke herinneringen van verlies en verdriet. Vrolijke gebeurtenissen en het komen en gaan van mensen in mijn leven. De afsluiting van een decennium, ik verpak herinneringen, één voor één, sluit ze in mijn hart. Af en toe adem ik diep in en uit.
De buurman van links loopt voor mijn raam langs. Soms kook ik voor hem en drinken we een wijntje. De gezellige en hulpvaardige buren rechts, het enthousiaste zwaaien naar de buurman op de hoek als ik Sam ga uitlaten. De praatjes met de kunstenaar uit de wijk en niet te vergeten de dame met de doldrieste zwarte hond waar Sam zo leuk mee speelt. Het hoort allemaal bij het thuis voelen en zijn.
Sam zit inmiddels naast me. Hij legt zijn kop op mijn been. Bruine hondenogen kijken mij vol vertrouwen aan. Hij heeft altijd een geestige twinkeling in zijn ogen. Hij zucht, sjokt naar zijn kleed in een poging tot maffen, alles komt toch goed, weet en voelt zijn baasje ook wel…
#hondenleven
