De spreekwoordelijke laatste loodjes wegen het zwaarst. Nog een paar dagen en dan verhuizen Sam en ik naar het nieuwe huis.
Al dagen heeft hij het door en vertoont gedrag alsof de hele wereld uit loopse teefjes en daarbij behorende geurtjes bestaat. Als een kip zonder kop snuffelt hij zich een weg tijdens het wandelen. Menig ‘bijna ongeluk’ heeft door puur geluk en een engeltje op zijn staart net niet plaatsgevonden. Zelf heeft meneer het allemaal niet door waarom het vrouwtje tot een aantal keren toe met een lichte paniekerige ondertoon ‘wacht’ roept. Gelukkig komt het niet vaak voor en wacht hij ook wanneer ik dit roep.
Vorige week vertoefde Sam bij de hondenpsycholoog (HP), waar hij de laatste tijd veel verblijft als ik weer een hele lijst met klusjes heb voor het nieuwe huis. De HP belde, ‘ja moet je horen’, meestal als ze zo begint dan is er wat aan de hand. Ik zet me schrap. ‘Sam drinkt teveel’. Ik schiet in de lach, want ja beelddenker. Mijn hond met een fles Benromach single malt-whisky, 40 jaar gerijpt op bourbonvaten gevleid voor de houtkachel, is slechts iets waar hij van kan dromen. Enfin, de HP adviseert de dierenarts.
Braaf maak ik een afspraak of ik ook even wat urine wil meenemen. De HP helpt mij met het opvangen van de urine. Wat er ongeveer op neer komt dat de HP de riem vasthoudt, instructies schreeuwt, de slappe lach heeft en ik met een plastic bekertje achter de penis van mijn hond aanren.
Een paar uur later kunnen we terecht. Nadat Sam de hele wachtkamer heeft afgesnuffeld, twee katten een hartaanval heeft bezorgd staat hij bibberend op de onderzoekstafel. Meneer weegt 12 kilo, wat prima is. Zijn urine is niet helemaal goed en er wordt voor paar honderd euro bloed afgenomen. Trillend als een riet, omdat het bloedprikken niet direct lukt, kijkt hij mij wanhopig aan. Ik stel hem gerust door hem achter zijn oren te kriebelen.
Na het consult springt mijn zevenjarige, bejaard aldus de dierenarts, met een potsierlijke sprong van de behandeltafel. Ik mompel vaag dat ik een bejaarde hem dat niet zie nadoen. De dierenarts kijkt nuffig. Sam en ik moeten geduld hebben, want de uitslag laat op zich wachten.
Na de dierenarts rijd ik met Sam naar ons tijdelijk onderkomen. Nog een paar dagen en dan gaan we naar ons nieuwe huis. We kunnen beiden niet wachten. Onze nieuwe stek heeft rustige kleuren op de muur, dus struin ik internet af voor een interieur verantwoorde ‘Japandi hondenmand’. De hond moet er van zuchten, een lekker naar paardendrollen stinkende deken zou hemels voor hem zijn evenals wat whiskey in zijn bak.
#hondenleven
