Doorgaan naar hoofdcontent

Golfballen resort #grijzepruikjesparadijs

Soms schrijf ik een column over Sam #hondenleven, mijn Spaanse chien de rue. Nu ben ik met mijn zesenzeventig jarige vader op pad.

Mijn vader en ik zijn een week naar de Algarve. Al jaar en dag komt hij hier, steeds op dezelfde plek. Laten we zeggen, een golfers paradise. Een prachtige glooiende oase, met 27 holes en krijtwitte vakantiehuisjes. Bij aankomst staan bij de receptie de golfkarretjes in rijen van drie keurig aan de lader en pimpelt golfend Europa de laatste restjes port, in het clubhuis achter de receptie. 

De gemiddelde leeftijd is hier vele malen lager dan verwacht. Dit verbaasde mij ook, echter Generatie Z slaat het leed van de wereld in een begrijpelijke ‘hole in one’, naast de Boomer die rustig zijn balletje put.

Met je vader op pad heeft iets bijzonders. Je hebt wat te geven en te nemen. Dit geldt voor beiden. Terwijl mijn vader na aankomst  zijn koffer en knapzak uitpakt, komt de meegesmokkelde waar op tafel. Koffiefilters. Precies genoeg voor zeven dagen. Op de vraag “wat doen we bij een extra kopje koffie”, is  het antwoord resoluut: “dan wassen we de filter even”. Ook komen de spaghetti-, gehakt-, en viskruiden in keurige zakjes op tafel. Tot slot de peper, het zout en een doorzichtige zak met suiker. Met verbazing aanschouw ik de poederachtige stoffen die zonder moeite de beveiliging van de luchthaven zijn gepasseerd.

Na het installeren in het huisje rijden we door het golfballen resort naar de supermarkt. Tijdens de rit naar de uitgang zie ik een grote groep jongeren in een hoodie met golftas, Nordic walking gepermanente dames en een wildplassende grijze pruik die de green ook echt voornemend is groen te houden.

In de supermarkt tovert mijn vader een in Nederland geschreven boodschappenlijstje uit zijn tas. Ik begeef me naar de wijn, inmiddels ben ik daar wel aan toe. Terwijl ik op mijn gemak mij verdiep in de heerlijkste wijnen, stormt mijn vader op mij af, waarbij hij luidkeels op afstand roept “Planalto”, een vrolijke witte droge wijn uit de Douro. Met een gematigde zucht pak ik een fles Alvarinho en uiteraard de Planalto. 

De volgende dag is het prachtig weer. We gaan naar de zee. Hij heeft wat last van zijn voet en gooit de schoenen uit. Gemoedelijk lopen we langs het strand. We lachen om een gevleugelde strandjutter, die speelt met de golven. We keuvelen over de dingen des levens, politiek en we geinen over ouder worden. Ergens besluiten we vis te eten met een goed glas wijn. Hoe fijn en mooi om dit samen te doen. 76 en 47, in sommige opzichten een wereld van verschil en tegelijkertijd dezelfde gewoonten in een ander generationeel jasje. 

#grijzepruikjesparadijs




Populaire posts van deze blog

Afscheid #hondenleven

De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis. Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien. Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig. De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van he...

Naoberschap #hondenleven

Sam en ik kijken elkaar aan, allebei de wallen op de knieën. Hij van het drukdoende zijn met het afbakenen van zijn territorium op de nieuwe stek. Ik, omdat ik verhuizen schromelijk onderschat heb en nu als uitgeknepen citroen door het leven ga. We moeten allebei wennen. Hij, omdat het bos 1 minuut verderop, door de wind gedragen, zijn neus streelt met smakelijke geurtjes. Ik, omdat het hier zo verrekte stil is. We wonen nu ‘op het dorp’. Op Google maps heb ik diverse korte en snelle routes richting de stad berekend. Met een elektrische fiets is de binnenstad dertig minuten, voor mij, tot dusver een belangrijk gegeven. Waar ik niet aan moet wennen zijn de aardige en leuke buren in ‘mijn straatje’. Godzijdank diverser dan in mijn dromen. Allemaal weggetrokken uit de stad om uiteenlopende redenen.  Zoals goed naoberschap betaamd, doe ik een rondje buren. Wat leuk om zo kennis te maken. Überhaupt hangt het hele dorp aan elkaar van een praatje. Bij de bakker, de slager en de dierenwink...

Laatste loodjes #hondenleven

De spreekwoordelijke laatste loodjes wegen het zwaarst. Nog een paar dagen en dan verhuizen Sam en ik naar het nieuwe huis. Al dagen heeft hij het door en vertoont gedrag alsof de hele wereld uit loopse teefjes en daarbij behorende geurtjes bestaat. Als een kip zonder kop snuffelt hij zich een weg tijdens het wandelen. Menig ‘bijna ongeluk’ heeft door puur geluk en een engeltje op zijn staart net niet plaatsgevonden. Zelf heeft meneer het allemaal niet door waarom het vrouwtje tot een aantal keren toe met een lichte paniekerige ondertoon ‘wacht’ roept. Gelukkig komt het niet vaak voor en wacht hij ook wanneer ik dit roep. Vorige week vertoefde Sam bij de hondenpsycholoog (HP), waar hij de laatste tijd veel verblijft als ik weer een hele lijst met klusjes heb voor het nieuwe huis. De HP belde, ‘ja moet je horen’, meestal als ze zo begint dan is er wat aan de hand. Ik zet me schrap. ‘Sam drinkt teveel’. Ik schiet in de lach, want ja beelddenker. Mijn hond met een fles Benromach single ma...