Al een aantal jaren schrijf ik een column genaamd #hondenleven over mijn hond Sam. Sinds mei 2025 ook voor de wijkkrant en dit is de eerste column…
In 2023 viel de beslissing. Na jaren met veel plezier in de Zeeheldenbuurt gewoond te hebben en een poosje in Eelde, werd het toch de stad. Mijn wensenlijst: groen om de hoek, de stad binnen handbereik en op fietsafstand van het werk.
Sam had vooral overpeinzingen. Heb ik mijn eigen territorium dat ik elke ochtend kan afbakenen? Is het een hond- en katrijke wijk? Kan ik ergens graven naar muizen en mollen? Is het huis zo ingedeeld dat ik zowel de voor- als de achterkant kan bewaken? Ligt de tuin op het zuiden? En tot slot, niet onbelangrijk: zijn er bomen en struiken die ik minutieus kan besnuffelen?
We streken neer in de groenste wijk van Groningen.
Nooit had Sam kunnen bevroeden dat hij zou opgroeien tot een vrolijk en eigenzinnig toonbeeld van Hollands welvaren. Zijn mandje stond in de buurt van Alicante. Vier maanden mocht hij vertoeven bij een Spaans gezin dat hem, toen hij pup af was, vastbond aan een lantaarnpaal bij de dierenartspraktijk. De dierenarts, die zijn Spaanse siësta met een vrolijk middagbiertje in café Samaruc nuttigde, concludeerde dat de baasjes niet terugkwamen.
Onderzocht, gechipt en gevaccineerd gaf de arts hem de naam Samaruc en schatte zijn leeftijd op vier maanden. Hij meldde hem aan voor transport via een Nederlandse stichting voor Spaanse perros callejeros.
Ondertussen had ik besloten dat ik graag een hond wilde. Ik heb warme herinneringen aan hilarische en ontroerende momenten met de hond waarmee ik ben opgegroeid. Na een asiel bezocht te hebben, kwam de zwerfhondenstichting op mijn pad.
Uiteindelijk reed ik, eind 2016, naar het gastgezin waar Samaruc na zijn vliegreis verbleef. Het bezoek was liefde op het eerste gezicht. Na het tweede bezoek ging hij mee naar huis en is nooit meer weggegaan.
Ik ging op pupcursus in Haren. Samaruc mocht mee. Tussen de labrador retrievers, een Cavalier King Charles spaniël, een Rhodesian ridgeback en een Australian shepherd leerde hij, samen met een Roemeense straathond, een woordje Nederlands blaffen. Samaruc werd Sam, want hij haakte af bij het gebruik van zijn volledige naam. Sam-a-ruc… ZIT… u begrijpt: het bekt niet lekker.
En zo komen we aan in juni 2025. Nadat mijn wensenlijstje in 2023 volledig werd afgevinkt, en Sams overpeinzingen beantwoord waren, kocht ik het huis.
Wat Sam het leukst vindt aan het wonen in de wijk? Het groeten van andere honden tijdens onze wandelingen. De reiger in de sloot. De tuin, voor zijn middagdutje in de zon. De ganzen, konijnen en muisjes. Het park. En tot slot: alle katten die tijdens de avondwandeling statig de oprit van hun baasje bewaken.
#hondenleven
