Doorgaan naar hoofdcontent

Overtocht #hondenleven

Sam en ik gaan verhuizen, maar voor nu zijn we een weekje op Schiermonnikoog.

Na de verkoop van mijn huis en de aankomende verhuizing ben ik toe aan een break. Terwijl ik mijn huis in ontplofte chaos achterlaat, inmiddels in bezit ben van de sleutel van het nieuwe huis en daar nog 100 dingen voor moet regelen, pak ik een kleine tas voor een week zoetzilte duin- en zeelucht.

Sam kijkt er naar uit. Die snapt geen fluit van alle dozen. Hij was volledig van het padje tijdens de kennismaking in het nieuwe huis en rolt met zijn ogen bij het zien van de reistas. Je ziet hem denken, ‘wat nu weer’.

In de vertrekhal van Lauwersoog is het een drukte van belang. Mensen en honden krioelen door en langs elkaar heen. Voor eenieder geldt het trotseren van de digitale toegangspoortjes en het stouwen van koffers en tassen in de overvolle bagagekarren, waarna het eerste geniet moment op de boot moet starten.

De overtocht is antropologisch gezien altijd een feest. Zo is er het verliefde stel, op weg naar het eerste romantische weekeinde samen. Ze zijn hun tas vergeten en zweefde op een roze wolk zo de boot op.

Het gezin waar moeder en vader het klamme stresszweet van het voorhoofd vegen en nog na kibbelen over de niet werkende QR code bij de toegangspoortjes. De bijbehorende labrador, inclusief rood sjaaltje, piept Sam al kwispelend een vrolijk deuntje toe over hoe hij onder de toegangspoortjes door sloop, terwijl de baasjes niet betaald hadden.

Drie vrolijke vriendinnen laten een analyse los op de charme van Sam en kirren als hij gewillig zijn koppie op de schoot van één van de dames legt.

Tot slot is er nog de peuter die Sam doordringend aankijkt. Wankel op haar mollige beentjes zie je de vastberaden blik in haar ogen. Sam zit stil en kijkt als betoverd naar het meisje. Als de peuter nadert, buigt hij zijn koppie en laat zich gewillig door de stuntelende peuterhandjes aan zijn oren kroelen. In een stil moment van magisch contact zie je beide genieten.

Na de overtocht en bij het huisje aangekomen, huppelt Sam nog extatisch na van alle aandacht. De twee konijnen in de tuin, beschouwd hij als warm welkom. Ik verlies mijn evenwicht, laat de riem los en Sam vliegt er vandoor. Twee minuten later komt hij in jolige stemming terug. Je ziet hem denken, ‘dit is de hondenhemel’, zijn vakantie is sowieso begonnen…

#hondenleven

Populaire posts van deze blog

Afscheid #hondenleven

De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis. Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien. Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig. De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van he

Nomade #hondenleven

“Waar een deur sluit, gaat een raam open.”  In tijden van ongemak, vliegt de filosofische onzin je om de oren. Het algoritme van sociale media voorziet in een onuitputtelijke voorraad poëtische teksten, zolang je blijf klikken. Los van algoritme geeft het leven altijd nieuwe paden om te verkennen en te bewandelen. Vooral dat laatste vindt Sam een prettige bijkomstigheid. Sinds een aantal weken wonen Sam en ik tijdelijk in een trailer, althans zo noem ik het stulpje. De stacaravan is met veel liefde door de eigenaren opgeknapt en ingericht. De grappen over de tijdelijke huisvesting zijn natuurlijk snel gemaakt. Tegenwoordig krijg ik geen appje meer zonder dat deze wordt afgesloten met #trailertrash.  Voor Sam is dit het ultieme leven. Het onderkomen staat diep weggestopt in de Drentse bossen, waar we samen verblijven tot ons nieuwe huis in de stad wordt opgeleverd. Tot die tijd zit hij onder de teken, heeft hij plezier met de buurtkonijnen en is zich aan het bekwamen als waakhond.  In m

Naoberschap #hondenleven

Sam en ik kijken elkaar aan, allebei de wallen op de knieën. Hij van het drukdoende zijn met het afbakenen van zijn territorium op de nieuwe stek. Ik, omdat ik verhuizen schromelijk onderschat heb en nu als uitgeknepen citroen door het leven ga. We moeten allebei wennen. Hij, omdat het bos 1 minuut verderop, door de wind gedragen, zijn neus streelt met smakelijke geurtjes. Ik, omdat het hier zo verrekte stil is. We wonen nu ‘op het dorp’. Op Google maps heb ik diverse korte en snelle routes richting de stad berekend. Met een elektrische fiets is de binnenstad dertig minuten, voor mij, tot dusver een belangrijk gegeven. Waar ik niet aan moet wennen zijn de aardige en leuke buren in ‘mijn straatje’. Godzijdank diverser dan in mijn dromen. Allemaal weggetrokken uit de stad om uiteenlopende redenen.  Zoals goed naoberschap betaamd, doe ik een rondje buren. Wat leuk om zo kennis te maken. Überhaupt hangt het hele dorp aan elkaar van een praatje. Bij de bakker, de slager en de dierenwinkel h