#hondenleven

‘Mosterdgele poep dokter’, zucht ik. Inmiddels zijn de internist en ik op dusdanig goede voet dat als we bellen ik het symptoom verkondig en de internist meestal een bijvoeglijk naamwoord roept, passend bij de situatie. Variërend van vervelend, fantastisch, geweldig, pijnlijk of verdrietig. De begroeting en onze namen laten we achterwege. Na symptoom en bijvoeglijk naamwoord volgt een nauwkeurige beschrijving van de mosterdgele poep. Waarop de internist verdiepende vragen stelt, gevolgd door een weloverwogen advies. Het is zeer lastig om een hond met IBD* in balans te krijgen. Het gaat zogezegd met vallen en opstaan. Een stap vooruit, drie terug. Zorgelijk vind ik dat hij blijft afvallen en ook minder zelfverzekerd en weerbaar lijkt richting andere honden. De analyse die ik weet te formuleren heeft te maken met mijn oog voor detail. Ofwel als ik met Sam aan de wandel ben, heb ik een hyperfocus op zijn ontlasting. Dit zorgt voor ongemakkelijke situaties bij beide partijen. Honden he

 Ik hark vandaag de bladeren bijeen in de brandgang en de achter- en voortuin. Sam vindt dit een fascinerende bezigheid, dus voorziet hij mij van gezelschap. In de brandgang gaat hij op de stapel bladeren liggen. Als een ware sfinx kijkt hij vanaf de berg bladeren recht vooruit. In de achtertuin staart hij de bladeren bij elkaar, in een ‘frozen position’, vanaf het terras. In de voortuin rent hij dwars door de net bij elkaar geharkte bladeren, omdat hij de kat van de buren voorbij ziet marcheren. Als ik roep dat hij onmiddellijk hier moet komen, gaat hij op de mat bij de voordeur zitten en nuffig naar me kijken. Wanneer de bladeren opgeveegd zijn, begint het te miezeren. Toch gaan we naar het Stadspark. Sam heeft maar matig zin, ondanks dat ik deze keer het kinky kapje thuis laat. Hij voelt zich er zo ellendig bij en verzint allerlei manieren om zijn snoet te ontworstelen. Bovendien lijkt hij met korfje nog een grotere focus te hebben op alles dat eetbaar is, dan als hij het gevaarte n

Een lage felle zon raakt de toppen van de bomen.   De stralen breken door het bladerdek en geven het bospad een gouden gloed.  Een paddenstoelendorp waar kabouters keurig anderhalve meter afstand houden, heeft ruimte ingenomen. Een gezellige groep ganzen maakt een proefvlucht. Gakkend zoeken ze naar de juiste formatie, voor de lange reis begint. De draden van spinnen en rupsjes zweven door het bos, terwijl de ‘t-shirt’ koeien liggen te herkauwen. Ik geniet met volle teugen van de herfst. Sam heeft het minder naar zijn zin. Die heeft zijn kapje om. Hij kan zich maar moeilijk verhouden tot het snoetje. Hij wil wel op muizen jagen en kuilen graven, maar hij heeft het vooral druk met zijn grootste kapitaal de vrije snuffelruimte te geven. Na de wandeling gaan we naar onze favoriete dierenwinkel waar tevens het kinky kapje is gekocht. Tegenwoordig begroet de verkoper mij uitbundig als ik met Sam langs kom. Deze keer voor een dekje. Meneer kan zichzelf niet meer goed warm houden. Advies van

Het is dierendag. Sam heeft zin in een wandeling in het bos. Hij heeft zijn vijf dagen sober muntje verdiend als het gaat om antibiotica. Daardoor voelt hij zich weer wat beter,  ondanks het slikken van de prednison. We gaan naar Appelbergen. De halve stad en omstreken is in het bos. Auto's rijendik geparkeerd. De herfst trekt, het is droog en wie wil er nu niet elke seconde een vallende eikel op zijn knar. Sam heeft deze keer in plaats van het kinky korfje, een snoetje om. Het laat zijn neus wat meer vrij. Het nadeel is dat hij zijn tong naar buiten kan steken. Tijdens het wandelen lukt het Sam een aantal keer om zich van het snoetje te ontdoen. Ik maak het wat steviger vast aan zijn halsband, maar meneer laat zich niet voor één gat vangen. Het lijkt wel of hij nu extra zijn best doet om wat te snaaien te vinden, nu hij de snoet niet afkrijgt. Het stukje ruimte dat hij heeft wordt dwangmatig benut om met grassprieten te tongen, aan naaktslakken te likken en zijn neus over het zand

Donderdag haal ik Sam op bij de HP (hondenpsycholoog) van de familie, waar hij een paar dagen heerlijk heeft gelogeerd. De HP praat mij bij over Sam zijn gemoedstoestand in relatie tot het afbouwen van de medicijnen. ‘Hij heeft weer interesse in muizen en katten, ook heeft hij als een hert door de wei gesprongen. Wel heeft hij veel honger door de Prednison.’ Onderwijl het verhaal van de HP laat Sam een aantal winden waar een stinkdier nog een puntje aan kan zuigen. ‘Oja’, snuift de HP, ‘helaas heeft hij ook twee kattendrollen gescoord.’ Na de terugkoppeling zet ik Sam in de auto. In een soort groene wolk van winderigheid, rijd ik over de snelweg terug naar huis. Ramen gaan open en weer dicht en Sam ruft een vrolijk deuntje tot aan de voordeur. Het zijn de winden die mijn ongerustheid aanwakkeren en toch is bij de laatste avondwandeling alles in orde. De volgende ochtend stap ik fris en fruitig mijn woonkeuken binnen en ja hoor een grote hoop ellende op de vloer. De beslissing is snel g