#hondenleven

Een lage felle zon raakt de toppen van de bomen.   De stralen breken door het bladerdek en geven het bospad een gouden gloed.  Een paddenstoelendorp waar kabouters keurig anderhalve meter afstand houden, heeft ruimte ingenomen. Een gezellige groep ganzen maakt een proefvlucht. Gakkend zoeken ze naar de juiste formatie, voor de lange reis begint. De draden van spinnen en rupsjes zweven door het bos, terwijl de ‘t-shirt’ koeien liggen te herkauwen. Ik geniet met volle teugen van de herfst. Sam heeft het minder naar zijn zin. Die heeft zijn kapje om. Hij kan zich maar moeilijk verhouden tot het snoetje. Hij wil wel op muizen jagen en kuilen graven, maar hij heeft het vooral druk met zijn grootste kapitaal de vrije snuffelruimte te geven. Na de wandeling gaan we naar onze favoriete dierenwinkel waar tevens het kinky kapje is gekocht. Tegenwoordig begroet de verkoper mij uitbundig als ik met Sam langs kom. Deze keer voor een dekje. Meneer kan zichzelf niet meer goed warm houden. Advies van

Het is dierendag. Sam heeft zin in een wandeling in het bos. Hij heeft zijn vijf dagen sober muntje verdiend als het gaat om antibiotica. Daardoor voelt hij zich weer wat beter,  ondanks het slikken van de prednison. We gaan naar Appelbergen. De halve stad en omstreken is in het bos. Auto's rijendik geparkeerd. De herfst trekt, het is droog en wie wil er nu niet elke seconde een vallende eikel op zijn knar. Sam heeft deze keer in plaats van het kinky korfje, een snoetje om. Het laat zijn neus wat meer vrij. Het nadeel is dat hij zijn tong naar buiten kan steken. Tijdens het wandelen lukt het Sam een aantal keer om zich van het snoetje te ontdoen. Ik maak het wat steviger vast aan zijn halsband, maar meneer laat zich niet voor één gat vangen. Het lijkt wel of hij nu extra zijn best doet om wat te snaaien te vinden, nu hij de snoet niet afkrijgt. Het stukje ruimte dat hij heeft wordt dwangmatig benut om met grassprieten te tongen, aan naaktslakken te likken en zijn neus over het zand

Donderdag haal ik Sam op bij de HP (hondenpsycholoog) van de familie, waar hij een paar dagen heerlijk heeft gelogeerd. De HP praat mij bij over Sam zijn gemoedstoestand in relatie tot het afbouwen van de medicijnen. ‘Hij heeft weer interesse in muizen en katten, ook heeft hij als een hert door de wei gesprongen. Wel heeft hij veel honger door de Prednison.’ Onderwijl het verhaal van de HP laat Sam een aantal winden waar een stinkdier nog een puntje aan kan zuigen. ‘Oja’, snuift de HP, ‘helaas heeft hij ook twee kattendrollen gescoord.’ Na de terugkoppeling zet ik Sam in de auto. In een soort groene wolk van winderigheid, rijd ik over de snelweg terug naar huis. Ramen gaan open en weer dicht en Sam ruft een vrolijk deuntje tot aan de voordeur. Het zijn de winden die mijn ongerustheid aanwakkeren en toch is bij de laatste avondwandeling alles in orde. De volgende ochtend stap ik fris en fruitig mijn woonkeuken binnen en ja hoor een grote hoop ellende op de vloer. De beslissing is snel g

Sam is aan de prednison. Hij is vier jaar oud. Ik ken prednison als een medicijn dat mijn oma nam, niet lang voor ze stierf. Zoveel ‘Pred’, vind ik er dus niet aan. In tegenstelling tot de mens, die als bijwerking een opgeblazen hoofd krijgt, heeft een hond dit niet. Sam plast zich wel helemaal suf en heeft last van vraatzucht. Onlangs waren we op pad, klein wandelingetje. Meneer voelt zich de ene dag energieker dan de andere dag. Deze keer had hij iets van zijn schalksheid terug. Terwijl we wandelen is zijn neus dicht bij de grond, alles wordt grondig besnuffeld. Er zijn loopse teefjes in de buurt en dat maakt het snuffelen extra aantrekkelijk. Echter, is het daarom niet de doen, meneer heeft honger! Werkelijk elk papiertje, katten- dan wel paardendrol is een potentiële snack, die uiteraard niet te versmaden is. Ik loop als een politieagente over straat: ‘Sam foei’, ‘Sam los’ en af en toe ren ik in een drafje naar hem toe om iets uit zijn bek te trekken. Hoe drukker ik doe, hoe schalk

Sam is ziek, heel ziek dus we gaan naar het dierenziekenhuis. Aangekomen trippelt hij vol vertrouwen met mij mee naar binnen. We krijgen een spreekkamer toegewezen waar Sam een uitgebreide snuffelanalyse uitvoert. Af en toe is hij afgeleid door een piepende pup elders in het gebouw. Ik geef hem een aaitje, dat stelt gerust. De internist komt binnen. Sam ziet een nieuw object om te besnuffelen en gaat vol overgave te werk. De specialist neemt de tijd voor deze kennismaking. Nadat Sam rustig is, stelt hij mij vragen. Smakt Sam, likt hij aan je hand, borrelt zijn buik, trekt zijn poot, loopt hij soms achteruit? Hij vraagt nog net niet of Sam weleens een biertje opentrekt op zondag, onderwijl hij balanceert op zijn achterpoten. De vragen gaan door tot alle details achter de details zijn besproken. Sam is inmiddels tegen mijn been aan gaan zitten en valt bijna in slaap. “Ziet u dat?”, vraagt de internist. “Ja, ik zie een hond die in slaapt sukkelt”. “Nee, hij voelt zich hondsberoerd”. Dat