#hondenleven

Donderdag haal ik Sam op bij de HP (hondenpsycholoog) van de familie, waar hij een paar dagen heerlijk heeft gelogeerd. De HP praat mij bij over Sam zijn gemoedstoestand in relatie tot het afbouwen van de medicijnen. ‘Hij heeft weer interesse in muizen en katten, ook heeft hij als een hert door de wei gesprongen. Wel heeft hij veel honger door de Prednison.’ Onderwijl het verhaal van de HP laat Sam een aantal winden waar een stinkdier nog een puntje aan kan zuigen. ‘Oja’, snuift de HP, ‘helaas heeft hij ook twee kattendrollen gescoord.’ Na de terugkoppeling zet ik Sam in de auto. In een soort groene wolk van winderigheid, rijd ik over de snelweg terug naar huis. Ramen gaan open en weer dicht en Sam ruft een vrolijk deuntje tot aan de voordeur. Het zijn de winden die mijn ongerustheid aanwakkeren en toch is bij de laatste avondwandeling alles in orde. De volgende ochtend stap ik fris en fruitig mijn woonkeuken binnen en ja hoor een grote hoop ellende op de vloer. De beslissing is snel g

Sam is aan de prednison. Hij is vier jaar oud. Ik ken prednison als een medicijn dat mijn oma nam, niet lang voor ze stierf. Zoveel ‘Pred’, vind ik er dus niet aan. In tegenstelling tot de mens, die als bijwerking een opgeblazen hoofd krijgt, heeft een hond dit niet. Sam plast zich wel helemaal suf en heeft last van vraatzucht. Onlangs waren we op pad, klein wandelingetje. Meneer voelt zich de ene dag energieker dan de andere dag. Deze keer had hij iets van zijn schalksheid terug. Terwijl we wandelen is zijn neus dicht bij de grond, alles wordt grondig besnuffeld. Er zijn loopse teefjes in de buurt en dat maakt het snuffelen extra aantrekkelijk. Echter, is het daarom niet de doen, meneer heeft honger! Werkelijk elk papiertje, katten- dan wel paardendrol is een potentiële snack, die uiteraard niet te versmaden is. Ik loop als een politieagente over straat: ‘Sam foei’, ‘Sam los’ en af en toe ren ik in een drafje naar hem toe om iets uit zijn bek te trekken. Hoe drukker ik doe, hoe schalk

Sam is ziek, heel ziek dus we gaan naar het dierenziekenhuis. Aangekomen trippelt hij vol vertrouwen met mij mee naar binnen. We krijgen een spreekkamer toegewezen waar Sam een uitgebreide snuffelanalyse uitvoert. Af en toe is hij afgeleid door een piepende pup elders in het gebouw. Ik geef hem een aaitje, dat stelt gerust. De internist komt binnen. Sam ziet een nieuw object om te besnuffelen en gaat vol overgave te werk. De specialist neemt de tijd voor deze kennismaking. Nadat Sam rustig is, stelt hij mij vragen. Smakt Sam, likt hij aan je hand, borrelt zijn buik, trekt zijn poot, loopt hij soms achteruit? Hij vraagt nog net niet of Sam weleens een biertje opentrekt op zondag, onderwijl hij balanceert op zijn achterpoten. De vragen gaan door tot alle details achter de details zijn besproken. Sam is inmiddels tegen mijn been aan gaan zitten en valt bijna in slaap. “Ziet u dat?”, vraagt de internist. “Ja, ik zie een hond die in slaapt sukkelt”. “Nee, hij voelt zich hondsberoerd”. Dat

Sam is ziek, als een ware ‘chien de rue’ betaamt, merk je het niet. Wat ik op twee opeenvolgende ochtenden in mijn woonkeuken aantref duidt op wat anders. Het is een chaos van uitwerpselen uit verschillende gaten, waarbij de tweede ochtend ook bloed. Mysterieus genoeg is deze tweede ochtend ook mijn kattenluik compleet weggevreten. Mijn eerste vermoeden is, dat naast de buurtkatten die in mijn tuin chillen, ook een marter snode plannen heeft. Ik zie het al voor me. Een marter heeft met succes het kattenluik in het holst van de nacht gesloopt en is sluw naar binnen gegleden. Sam heeft uit angst een poepie of twee gelaten en de marter heeft het kunstwerk op mijn vloer vervolmaakt. Echter, nee dat is het waarschijnlijk niet. Sam is ziek en heeft in zijn wanhoop buiten zijn behoefte willen doen, waarbij hij het kattenluik heeft gesloopt. Meneer gaat dus meteen naar de dierenarts. Hij heeft er zin in. Vrolijk kwispelend komen we bij de spoeddienst, het is weekend. Een tikkeltje hyper vertel

Het is warm, heel warm. Sam heeft geen zin om overdag te wandelen en zoekt regelmatig de koelte van het huis op. Het komt mooi uit, ik heb ook geen zin. Dit heeft alles te maken met de onrustige nachten waarin Sam sinds kort met tussenpozen de boel bij elkaar blaft. Volgens de ‘hondenpsycholoog’ (HP) in mijn familie komt dit, doordat de hormonen door zijn hondenlijf gieren, vanwege her en der een loopse chihuahua. Klinkt plausibel. Wat de HP niet weet, is dat de complete stadse fauna in de nacht in mijn tuin chilt. Als ik in bed ga liggen hoor ik al het eerste gescharrel. Een piep hier, een grom daar en de zachte stapjes van de lenige buurtkater. Tegenwoordig heb ik in mijn tuin lampjes op zonne-energie. Ik moet toegeven dat het gezellig licht geeft en het nodigt uit. In mijn fantasie lopen de egels tegen een uurtje of één zwalkend de polonaise. De muizen drinken op hun gemak een biertje bij het zachte schijnsel van de verlichting en de buurtpoezen hangen op mijn stoelen, terwijl zij d