#hondenleven

Soms schrijf ik een column over Sam #hondenleven, mijn Spaanse chien de rue. Nu ben ik met mijn zesenzeventig jarige vader op pad. Mijn vader en ik zijn een week naar de Algarve. Al jaar en dag komt hij hier, steeds op dezelfde plek. Laten we zeggen, een golfers paradise. Een prachtige glooiende oase, met 27 holes en krijtwitte vakantiehuisjes. Bij aankomst staan bij de receptie de golfkarretjes in rijen van drie keurig aan de lader en pimpelt golfend Europa de laatste restjes port, in het clubhuis achter de receptie.  De gemiddelde leeftijd is hier vele malen lager dan verwacht. Dit verbaasde mij ook, echter Generatie Z slaat het leed van de wereld in een begrijpelijke ‘hole in one’, naast de Boomer die rustig zijn balletje put. Met je vader op pad heeft iets bijzonders. Je hebt wat te geven en te nemen. Dit geldt voor beiden. Terwijl mijn vader na aankomst  zijn koffer en knapzak uitpakt, komt de meegesmokkelde waar op tafel. Koffiefilters. Precies genoeg voor zeven dagen. O...

Ooit dreef ik met luchtbed en al zo mijn koepeltentje uit, Llyn Tegid in. Ik heb de Welsh Mountain Schapen, nog nooit zo vrolijk horen blaten. Ik heb me toen voorgenomen nooit meer in een tent te slapen. Toch zijn Sam en ik gaan kamperen.  Hoewel is het  kamperen? Ik zit in een tent dat architectonisch lijkt op het operagebouw van Sydney, inclusief veranda met een view. Er zit een douche, toilet en airco in en het bed slaapt bijna net zo lekker als thuis. Sam heeft het reuze naar zijn zin op de kleinschalige camping. Hij heeft een ruim omheind terrein waar hij kan rondneuzen, het loopt zelfs een stuk het bos in, waar konijnen en herten zich schuil houden. Sam maakt al snel vrienden met Campinghond. Bij wijze van kennismaking wordt over en weer in het Duits en in het Nederlands met Spaans accent geblaft. Daarna pissen ze alles om de beurt onder. Vanaf dat moment komt Campinghond elke ochtend en avond bij de tent voor het pisspelletje. Bij wijze van uitnodiging zet hij zijn eers...

Na al die jaren wandelen en eindeloos graven is het Sam eindelijk gelukt, hij heeft een muis gevangen. Op één van onze wandelingen steekt ineens zijn triomfantelijke snoet boven het gras uit met in zijn bek een lichtgrijze moedermuis, althans dat maak ik er van. Hoewel ik Sam moet nageven dat hij zijn prooi teder in zijn bek houdt, roep ik verschrikt dat hij moet loslaten. Hij loopt naar me toe om zijn trofee te tonen en legt de muis voorzichtig in het gras.  Het graven van kuilen hoort bij Sam vanaf het  moment dat hij uit de brandende Spaanse zon gered werd. Toen ik hem ophaalde bij een gastgezin in een dorp voorbij de Afsluitdijk heeft hij op de terugweg, tijdens een tussenstop, een start gemaakt met het afgraven van de Vismigratierivier. Rijkswaterstaat en het Waddenfonds zijn hem tot op de dag van vandaag dankbaar voor zijn inzet.  Zelf denk ik dat hij belast is met intergenerationele Duitse Herder roots. Het graven van kuilen in Nederlandse badplaatsen was vroeger v...

Het is vier december en ik zit nu al aan mijn taks van Christmas cookies en hot chocolate drinkende B acteurs op Netflix. Prestatie zou je denken, gezien Sinterklaas nog niet vertrokken is. Ware het niet dat er één film en twee minuten intro van een andere verschrikking voor nodig was om rap de TV uit te zetten. Sam krult zich bij het kijken van een film altijd genoeglijk op tot een rolletje. Dit lukt helemaal goed sinds het recent gekochte Japandi hondenbed. Tegenwoordig noem ik hem Sam-Oerai. Dit heeft te maken met de gekozen woontrend in ons nieuwe huis: Japandi en Wabi-Sabi, maar ook omdat hij als een ware krijger de afgelopen maanden heeft doorstaan.  Het Japandi hondenbed is overigens niet iets om schamper over te doen. Laatst waren we bij de dierenarts, meneer had last van bloedneuzen. De dierenarts bromde dat zijn neus chronisch ontstoken is. Iets wat klaarblijkelijk voorkomt bij de ouder wordende hond. Ik moest hem maar wat extra vertroetelen. Aangezien dit niet met eten k...

De spreekwoordelijke laatste loodjes wegen het zwaarst. Nog een paar dagen en dan verhuizen Sam en ik naar het nieuwe huis. Al dagen heeft hij het door en vertoont gedrag alsof de hele wereld uit loopse teefjes en daarbij behorende geurtjes bestaat. Als een kip zonder kop snuffelt hij zich een weg tijdens het wandelen. Menig ‘bijna ongeluk’ heeft door puur geluk en een engeltje op zijn staart net niet plaatsgevonden. Zelf heeft meneer het allemaal niet door waarom het vrouwtje tot een aantal keren toe met een lichte paniekerige ondertoon ‘wacht’ roept. Gelukkig komt het niet vaak voor en wacht hij ook wanneer ik dit roep. Vorige week vertoefde Sam bij de hondenpsycholoog (HP), waar hij de laatste tijd veel verblijft als ik weer een hele lijst met klusjes heb voor het nieuwe huis. De HP belde, ‘ja moet je horen’, meestal als ze zo begint dan is er wat aan de hand. Ik zet me schrap. ‘Sam drinkt teveel’. Ik schiet in de lach, want ja beelddenker. Mijn hond met een fles Benromach single ma...