#hondenleven

  Al een aantal jaren schrijf ik een column genaamd #hondenleven over mijn hond Sam. Sinds mei 2025 ook voor de wijkkrant en dit is de eerste column… In 2023 viel de beslissing. Na jaren met veel plezier in de Zeeheldenbuurt gewoond te hebben en een poosje in Eelde, werd het toch de stad. Mijn wensenlijst: groen om de hoek, de stad binnen handbereik en op fietsafstand van het werk. Sam had vooral overpeinzingen. Heb ik mijn eigen territorium dat ik elke ochtend kan afbakenen? Is het een hond- en katrijke wijk? Kan ik ergens graven naar muizen en mollen? Is het huis zo ingedeeld dat ik zowel de voor- als de achterkant kan bewaken? Ligt de tuin op het zuiden? En tot slot, niet onbelangrijk: zijn er bomen en struiken die ik minutieus kan besnuffelen? We streken neer in de groenste wijk van Groningen. Nooit had Sam kunnen bevroeden dat hij zou opgroeien tot een vrolijk en eigenzinnig toonbeeld van Hollands welvaren. Zijn mandje stond in de buurt van Alicante. Vier maanden mocht hij ver...

Soms schrijf ik een column over Sam #hondenleven, mijn Spaanse chien de rue. Nu ben ik met mijn zesenzeventig jarige vader op pad. Mijn vader en ik zijn een week naar de Algarve. Al jaar en dag komt hij hier, steeds op dezelfde plek. Laten we zeggen, een golfers paradise. Een prachtige glooiende oase, met 27 holes en krijtwitte vakantiehuisjes. Bij aankomst staan bij de receptie de golfkarretjes in rijen van drie keurig aan de lader en pimpelt golfend Europa de laatste restjes port, in het clubhuis achter de receptie.  De gemiddelde leeftijd is hier vele malen lager dan verwacht. Dit verbaasde mij ook, echter Generatie Z slaat het leed van de wereld in een begrijpelijke ‘hole in one’, naast de Boomer die rustig zijn balletje put. Met je vader op pad heeft iets bijzonders. Je hebt wat te geven en te nemen. Dit geldt voor beiden. Terwijl mijn vader na aankomst  zijn koffer en knapzak uitpakt, komt de meegesmokkelde waar op tafel. Koffiefilters. Precies genoeg voor zeven dagen. O...

Ooit dreef ik met luchtbed en al zo mijn koepeltentje uit, Llyn Tegid in. Ik heb de Welsh Mountain Schapen, nog nooit zo vrolijk horen blaten. Ik heb me toen voorgenomen nooit meer in een tent te slapen. Toch zijn Sam en ik gaan kamperen.  Hoewel is het  kamperen? Ik zit in een tent dat architectonisch lijkt op het operagebouw van Sydney, inclusief veranda met een view. Er zit een douche, toilet en airco in en het bed slaapt bijna net zo lekker als thuis. Sam heeft het reuze naar zijn zin op de kleinschalige camping. Hij heeft een ruim omheind terrein waar hij kan rondneuzen, het loopt zelfs een stuk het bos in, waar konijnen en herten zich schuil houden. Sam maakt al snel vrienden met Campinghond. Bij wijze van kennismaking wordt over en weer in het Duits en in het Nederlands met Spaans accent geblaft. Daarna pissen ze alles om de beurt onder. Vanaf dat moment komt Campinghond elke ochtend en avond bij de tent voor het pisspelletje. Bij wijze van uitnodiging zet hij zijn eers...

Na al die jaren wandelen en eindeloos graven is het Sam eindelijk gelukt, hij heeft een muis gevangen. Op één van onze wandelingen steekt ineens zijn triomfantelijke snoet boven het gras uit met in zijn bek een lichtgrijze moedermuis, althans dat maak ik er van. Hoewel ik Sam moet nageven dat hij zijn prooi teder in zijn bek houdt, roep ik verschrikt dat hij moet loslaten. Hij loopt naar me toe om zijn trofee te tonen en legt de muis voorzichtig in het gras.  Het graven van kuilen hoort bij Sam vanaf het  moment dat hij uit de brandende Spaanse zon gered werd. Toen ik hem ophaalde bij een gastgezin in een dorp voorbij de Afsluitdijk heeft hij op de terugweg, tijdens een tussenstop, een start gemaakt met het afgraven van de Vismigratierivier. Rijkswaterstaat en het Waddenfonds zijn hem tot op de dag van vandaag dankbaar voor zijn inzet.  Zelf denk ik dat hij belast is met intergenerationele Duitse Herder roots. Het graven van kuilen in Nederlandse badplaatsen was vroeger v...