#hondenleven

“Waar een deur sluit, gaat een raam open.”  In tijden van ongemak, vliegt de filosofische onzin je om de oren. Het algoritme van sociale media voorziet in een onuitputtelijke voorraad poëtische teksten, zolang je blijf klikken. Los van algoritme geeft het leven altijd nieuwe paden om te verkennen en te bewandelen. Vooral dat laatste vindt Sam een prettige bijkomstigheid. Sinds een aantal weken wonen Sam en ik tijdelijk in een trailer, althans zo noem ik het stulpje. De stacaravan is met veel liefde door de eigenaren opgeknapt en ingericht. De grappen over de tijdelijke huisvesting zijn natuurlijk snel gemaakt. Tegenwoordig krijg ik geen appje meer zonder dat deze wordt afgesloten met #trailertrash.  Voor Sam is dit het ultieme leven. Het onderkomen staat diep weggestopt in de Drentse bossen, waar we samen verblijven tot ons nieuwe huis in de stad wordt opgeleverd. Tot die tijd zit hij onder de teken, heeft hij plezier met de buurtkonijnen en is zich aan het bekwamen als waakhond.  In m

De zoon van mijn lief is 13 en een ontzettend leuk joch. Hij is gezellig, gevoelig, sociaal, heeft oog voor details en beschouwd de aardse en buitenaardse problematiek . Met regelmaat wordt door zoon een zielig dier het huis binnen gesmokkeld. Een bij met een halve vleugel, een slak met spijsverteringsproblemen of een lieveheersbeestje die een poot mist. Respectievelijk vind ik ze terug in suikerwater, een krop ijsbergsla en tussen het toiletpapier (want lekker zacht voor het pootje).  Onze nieuwste gast is een baby sp!tsmuis. Het muisje heeft net wat haartjes en woont in een prinsheerlijk paleis bovenop een kruik, gemaakt van karton, keukenpapier en mos. De carnivoor krijgt vliegen uit de vensterbank, kaas, gedroogde rivierkreeftjes en melk. Zoon vindt het heel zielig als we niet voor hem zorgen, want de muis is ook al zijn mama, broertjes en zusjes kwijt.  De sp!tsmuis is via de voordeur naar binnengesmokkeld. Mijn lief zei geen nee toen de smokkelwaar gepresenteerd geïntroduceerd we

Sam heeft een nieuwe vriend, Guus. Guus is een gitzwarte ‘chien de Rue’ met amberkleurige ogen uit Griekenland. Het blaft dus wat lastig met elkaar, gezien de Spaanse achtergrond van Sam. Ik vind het baasje van Guus leuk en hij mij.  Daardoor leren de hondjes elkaar kennen. Dit verloopt wat testosteron gevoelig en leidt meest van de tijd tot hilarische taferelen, waarbij beide heren niet onder doen voor clownesk gedrag. Als Sam bij Guus komt of visa versa, gaan ze eerst in de tuin. Daar draaien ze een poosje om elkaar heen. Sam lijkt dan op spitzen te lopen, met de staart hoog in de lucht en een waakzame hanenkam op zijn rug. Guus, een paar jaar jonger, snapt geen fluit van het hautaine gedrag van Sam en gooit beide voorpoten in de lucht om ze in een V-vorm op de grond te laten neerkomen. De uitnodiging van de hond om te spelen wordt beantwoord met een dikke drol bovenop de voetbal van Guus. Eenmaal binnen houden beide honden nauwlettend in de gaten wie van hen aandacht krijgt. Ook als

Sam is verliefd. Sinds we verhuisd zijn heeft hij een oogje op de mooie hond van de buren. Ik snap Sam zijn smaak wel. De buurhond heeft prachtige krullen, met een gouden glans en een uitdagende zwiepstaart. Van karakter is ze speels, uitdagend, eigenzinnig en ze heeft een volstrekt eigen wil. Vooral het speelse en eigenzinnige lijkt goed te matchen. Sam heeft zo zijn eigen manier van communiceren met haar. Hoort hij de buurhond blaffen, dan piept hij zachtjes mee. Als we gewandeld hebben snuffelt hij uitgebreid de oprit van de buren af, in de hoop een smakelijk geurtje op te vangen.   Als ze met haar elegante zwiepstaart voorbij loopt, zingt hij haar een serenade toe, die ze met overgave beantwoordt.  De buren denken daarom dat het wederzijds is. De krullenbol probeert altijd via de heg in onze tuin te komen en heel soms als Sam de oprit afsnuffelt, zie ik haar blije koppie boven het aanrecht in de keuken uitkomen. Het meest interessante is als we tijdens een wandeling elkaar tegenkom

Sam en ik kijken elkaar aan, allebei de wallen op de knieën. Hij van het drukdoende zijn met het afbakenen van zijn territorium op de nieuwe stek. Ik, omdat ik verhuizen schromelijk onderschat heb en nu als uitgeknepen citroen door het leven ga. We moeten allebei wennen. Hij, omdat het bos 1 minuut verderop, door de wind gedragen, zijn neus streelt met smakelijke geurtjes. Ik, omdat het hier zo verrekte stil is. We wonen nu ‘op het dorp’. Op Google maps heb ik diverse korte en snelle routes richting de stad berekend. Met een elektrische fiets is de binnenstad dertig minuten, voor mij, tot dusver een belangrijk gegeven. Waar ik niet aan moet wennen zijn de aardige en leuke buren in ‘mijn straatje’. Godzijdank diverser dan in mijn dromen. Allemaal weggetrokken uit de stad om uiteenlopende redenen.  Zoals goed naoberschap betaamd, doe ik een rondje buren. Wat leuk om zo kennis te maken. Überhaupt hangt het hele dorp aan elkaar van een praatje. Bij de bakker, de slager en de dierenwinkel h