Sinds een aantal weken wonen Sam en ik tijdelijk in een trailer, althans zo noem ik het stulpje. De stacaravan is met veel liefde door de eigenaren opgeknapt en ingericht. De grappen over de tijdelijke huisvesting zijn natuurlijk snel gemaakt. Tegenwoordig krijg ik geen appje meer zonder dat deze wordt afgesloten met #trailertrash.
Voor Sam is dit het ultieme leven. Het onderkomen staat diep weggestopt in de Drentse bossen, waar we samen verblijven tot ons nieuwe huis in de stad wordt opgeleverd. Tot die tijd zit hij onder de teken, heeft hij plezier met de buurtkonijnen en is zich aan het bekwamen als waakhond.
In mijn voorbereiding heb ik de film Into the Wild gekeken. Ik dacht ‘laat ik het vooral grondig aanpakken’. Hoewel het leven in de Drentse bossen niet in de buurt komt van wat deze man allemaal doormaakt in Alaska, vind ik dat buiten douchen en een vuurtje stoken al aardig in de buurt komt. Ik laat het eten van bessen voor wat het is, net als vissen en jagen. Voor de zekerheid heb ik ook naar Dancing with Wolves gekeken, je weet immers maar nooit.
De Drentse bossen bieden rust en stilte. Tot gisteravond, Sam heeft het op zijn heupen. Nadat hij een slechte imitatie heeft gegeven van een springend hert in het graanveld en met chirurgische precisie een kuil heeft gegraven, stuiten we op een schaapskudde. Sam rent er vrolijk op af, maar de twee Bordercollies maken glashelder dat hij elders zijn eigen baantje moet uitoefenen. Hij druipt af. We genieten van het schouwspel en hoe de herder samen met haar honden de kudde navigeert door het Drentse landschap.
Sam leeft met de dag, vol vertrouwen. Wat dat aangaat kan ik nog veel leren van mijn Spaanse zwerver. Hij hoopt hier tot in de lengte van dagen te blijven. Ik bereid hem vast voor dat dit niet zo is en dat zijn mandje en bak binnenkort weer verhuizen.
#hondenleven
