#hondenleven

Sam heeft een nieuwe vriend, Guus. Guus is een gitzwarte ‘chien de Rue’ met amberkleurige ogen uit Griekenland. Het blaft dus wat lastig met elkaar, gezien de Spaanse achtergrond van Sam. Ik vind het baasje van Guus leuk en hij mij.  Daardoor leren de hondjes elkaar kennen. Dit verloopt wat testosteron gevoelig en leidt meest van de tijd tot hilarische taferelen, waarbij beide heren niet onder doen voor clownesk gedrag. Als Sam bij Guus komt of visa versa, gaan ze eerst in de tuin. Daar draaien ze een poosje om elkaar heen. Sam lijkt dan op spitzen te lopen, met de staart hoog in de lucht en een waakzame hanenkam op zijn rug. Guus, een paar jaar jonger, snapt geen fluit van het hautaine gedrag van Sam en gooit beide voorpoten in de lucht om ze in een V-vorm op de grond te laten neerkomen. De uitnodiging van de hond om te spelen wordt beantwoord met een dikke drol bovenop de voetbal van Guus. Eenmaal binnen houden beide honden nauwlettend in de gaten wie van hen aandacht krijgt. Ook als

Sam is verliefd. Sinds we verhuisd zijn heeft hij een oogje op de mooie hond van de buren. Ik snap Sam zijn smaak wel. De buurhond heeft prachtige krullen, met een gouden glans en een uitdagende zwiepstaart. Van karakter is ze speels, uitdagend, eigenzinnig en ze heeft een volstrekt eigen wil. Vooral het speelse en eigenzinnige lijkt goed te matchen. Sam heeft zo zijn eigen manier van communiceren met haar. Hoort hij de buurhond blaffen, dan piept hij zachtjes mee. Als we gewandeld hebben snuffelt hij uitgebreid de oprit van de buren af, in de hoop een smakelijk geurtje op te vangen.   Als ze met haar elegante zwiepstaart voorbij loopt, zingt hij haar een serenade toe, die ze met overgave beantwoordt.  De buren denken daarom dat het wederzijds is. De krullenbol probeert altijd via de heg in onze tuin te komen en heel soms als Sam de oprit afsnuffelt, zie ik haar blije koppie boven het aanrecht in de keuken uitkomen. Het meest interessante is als we tijdens een wandeling elkaar tegenkom

Sam en ik kijken elkaar aan, allebei de wallen op de knieën. Hij van het drukdoende zijn met het afbakenen van zijn territorium op de nieuwe stek. Ik, omdat ik verhuizen schromelijk onderschat heb en nu als uitgeknepen citroen door het leven ga. We moeten allebei wennen. Hij, omdat het bos 1 minuut verderop, door de wind gedragen, zijn neus streelt met smakelijke geurtjes. Ik, omdat het hier zo verrekte stil is. We wonen nu ‘op het dorp’. Op Google maps heb ik diverse korte en snelle routes richting de stad berekend. Met een elektrische fiets is de binnenstad dertig minuten, voor mij, tot dusver een belangrijk gegeven. Waar ik niet aan moet wennen zijn de aardige en leuke buren in ‘mijn straatje’. Godzijdank diverser dan in mijn dromen. Allemaal weggetrokken uit de stad om uiteenlopende redenen.  Zoals goed naoberschap betaamd, doe ik een rondje buren. Wat leuk om zo kennis te maken. Überhaupt hangt het hele dorp aan elkaar van een praatje. Bij de bakker, de slager en de dierenwinkel h

De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis. Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien. Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig. De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van he

Sam en ik gaan verhuizen, maar voor nu zijn we een weekje op Schiermonnikoog. Na de verkoop van mijn huis en de aankomende verhuizing ben ik toe aan een break. Terwijl ik mijn huis in ontplofte chaos achterlaat, inmiddels in bezit ben van de sleutel van het nieuwe huis en daar nog 100 dingen voor moet regelen, pak ik een kleine tas voor een week zoetzilte duin- en zeelucht. Sam kijkt er naar uit. Die snapt geen fluit van alle dozen. Hij was volledig van het padje tijdens de kennismaking in het nieuwe huis en rolt met zijn ogen bij het zien van de reistas. Je ziet hem denken, ‘wat nu weer’. In de vertrekhal van Lauwersoog is het een drukte van belang. Mensen en honden krioelen door en langs elkaar heen. Voor eenieder geldt het trotseren van de digitale toegangspoortjes en het stouwen van koffers en tassen in de overvolle bagagekarren, waarna het eerste geniet moment op de boot moet starten. De overtocht is antropologisch gezien altijd een feest. Zo is er het verliefde stel, op weg naar