#hondenleven

Sam en ik kijken elkaar aan, allebei de wallen op de knieën. Hij van het drukdoende zijn met het afbakenen van zijn territorium op de nieuwe stek. Ik, omdat ik verhuizen schromelijk onderschat heb en nu als uitgeknepen citroen door het leven ga. We moeten allebei wennen. Hij, omdat het bos 1 minuut verderop, door de wind gedragen, zijn neus streelt met smakelijke geurtjes. Ik, omdat het hier zo verrekte stil is. We wonen nu ‘op het dorp’. Op Google maps heb ik diverse korte en snelle routes richting de stad berekend. Met een elektrische fiets is de binnenstad dertig minuten, voor mij, tot dusver een belangrijk gegeven. Waar ik niet aan moet wennen zijn de aardige en leuke buren in ‘mijn straatje’. Godzijdank diverser dan in mijn dromen. Allemaal weggetrokken uit de stad om uiteenlopende redenen.  Zoals goed naoberschap betaamd, doe ik een rondje buren. Wat leuk om zo kennis te maken. Überhaupt hangt het hele dorp aan elkaar van een praatje. Bij de bakker, de slager en de dierenwinkel h

De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis. Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien. Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig. De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van he

Sam en ik gaan verhuizen, maar voor nu zijn we een weekje op Schiermonnikoog. Na de verkoop van mijn huis en de aankomende verhuizing ben ik toe aan een break. Terwijl ik mijn huis in ontplofte chaos achterlaat, inmiddels in bezit ben van de sleutel van het nieuwe huis en daar nog 100 dingen voor moet regelen, pak ik een kleine tas voor een week zoetzilte duin- en zeelucht. Sam kijkt er naar uit. Die snapt geen fluit van alle dozen. Hij was volledig van het padje tijdens de kennismaking in het nieuwe huis en rolt met zijn ogen bij het zien van de reistas. Je ziet hem denken, ‘wat nu weer’. In de vertrekhal van Lauwersoog is het een drukte van belang. Mensen en honden krioelen door en langs elkaar heen. Voor eenieder geldt het trotseren van de digitale toegangspoortjes en het stouwen van koffers en tassen in de overvolle bagagekarren, waarna het eerste geniet moment op de boot moet starten. De overtocht is antropologisch gezien altijd een feest. Zo is er het verliefde stel, op weg naar

Sam heeft roos. Zijn normaal zo prachtig glanzende zwarte vacht lijkt meer op een uitdagende piste in de Zwitserse Alpen.  Ik ben zelf niet het type hondeneigenaar die tweemaal per maand met haar hond naar de schoonheidssalon gaat voor een wasbeurt. Een hond is een hond, en dus is zwemmen een uitstekend alternatief. Sam is een Spaanse hond en geniet als een soezende kat op de vensterbank van zonnig weer. Zodra zonnestralen door het glas van de tuindeuren de keuken verwarmen, is Sam aan het genieten. Bij aangenaam zomers weer ligt hij op zijn rug, met vier poten in de lucht, in de tuin. Pas bij temperaturen van dertig graden of hoger zoekt hij naar een plekje in de schaduw, waarna hij zelf zorgt voor de afwisseling tussen warmte en verkoeling. De liefde voor de zon, resulteert in afkeer jegens regen. Meneer trekt liever zijn keutel in, als dit resulteert in een droge wandeling. Vaak genoeg maakt hij bij de voordeur rechtsomkeert als het regent. Hij maakt zich klein en probeert met een s

Sam is vandaag op zijn paasbest, hij mag vanmiddag zijn nieuwe sokken aan. Terwijl ik een eitje tik en een plak paasbrood snijd, fluiten de vogels volop.  Het paasweekend is goed begonnen. Ik heb het voorjaar in mijn hoofd met bijbehorende opruimperikelen en schoonmaakactie. Deels ingegeven door de lente, maar ook met het oog op een toekomstige verhuizing. Alles wat ik nu naar Mamamini of een inbrengwinkel breng scheelt later weer. Het nieuwe toekomstige stulpje laat nog op zich wachten, want ik hoef maar te knipogen naar Funda en de tent is al verkocht. In mijn tuin gaat het eenvoudiger. De eerste beste koolmees, die zich niet door de kat van de buren laat opvreten, is eigenaar van een Grieks blauw paleisje. Energielabel A, nog snel aangevraagd eind 2020, goedgekeurd door een vage buurtsuper ergens in de Flevopolder. Een aantrekkelijke m2 prijs, hangend aan een gezonde berkenboom, met vrij uitzicht op de vetbollen van de buren. Het leven kan zo simpel zijn. Na het ontbijt lopen we nog