Doorgaan naar hoofdcontent

Roos #hondenleven

Sam heeft roos. Zijn normaal zo prachtig glanzende zwarte vacht lijkt meer op een uitdagende piste in de Zwitserse Alpen. 

Ik ben zelf niet het type hondeneigenaar die tweemaal per maand met haar hond naar de schoonheidssalon gaat voor een wasbeurt. Een hond is een hond, en dus is zwemmen een uitstekend alternatief.

Sam is een Spaanse hond en geniet als een soezende kat op de vensterbank van zonnig weer. Zodra zonnestralen door het glas van de tuindeuren de keuken verwarmen, is Sam aan het genieten. Bij aangenaam zomers weer ligt hij op zijn rug, met vier poten in de lucht, in de tuin. Pas bij temperaturen van dertig graden of hoger zoekt hij naar een plekje in de schaduw, waarna hij zelf zorgt voor de afwisseling tussen warmte en verkoeling.

De liefde voor de zon, resulteert in afkeer jegens regen. Meneer trekt liever zijn keutel in, als dit resulteert in een droge wandeling. Vaak genoeg maakt hij bij de voordeur rechtsomkeert als het regent. Hij maakt zich klein en probeert met een snelle manoeuvre te ontsnappen aan mijn greep naar zijn halsband. Een nat pak is het vooruitzicht. Het lichte kwispelen van Sam zijn staart, bij het zien van de paraplu, zegt genoeg. Hij loopt dicht tegen mij aan, in de hoop dat hij droog overkomt. Als Sam alsnog druipend thuiskomt, dan laat hij zich graag met een warme handdoek droog wrijven. 

Kortom, met een hond als Sam verdwijnt de roos niet door even lekker te zwemmen. Ik moet dealtjes met hem sluiten om hem überhaupt te verleiden het water in te gaan. Ik heb Sam ook weleens onder de douche gezet na een enthousiaste modderige wandeling. Zowel Sam, ikzelf als mijn badkamer zijn daar niet veel beter van geworden.

Dus nu sta ik als alternatief in de tuin met een gieter. Uiterst voorzichtig maak ik zijn vacht nat, een tuinslang leidt tot waanzin. De Schwarzkopf voor honden binnen handbereik. Nog enigszins gewillig laat meneer zich inzepen. Als ik hem even moet loslaten om nieuw water te pakken rent hij, met een schuimend ingezeept vacht, een rondje door de tuin. Hij rolt als een ware judoka door het gras om het spul kwijt te raken. Als ik hem te pakken heb, schenk ik voorzichtig het water over zijn vacht. Sam gruwelt, maar het is kort daarna ook weer klaar. Van blijdschap rollebolt hij nogmaals door het gras en likt alles goed schoon. Als ik hem droog wrijf met een handdoek, knort hij genietend. De roos lijkt verdwenen. Het festijn is voorbij en meneer ligt alweer met vier poten in de lucht bij te komen in de zon. 

#hondenleven







Populaire posts van deze blog

Afscheid #hondenleven

De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis. Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien. Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig. De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van he

Nomade #hondenleven

“Waar een deur sluit, gaat een raam open.”  In tijden van ongemak, vliegt de filosofische onzin je om de oren. Het algoritme van sociale media voorziet in een onuitputtelijke voorraad poëtische teksten, zolang je blijf klikken. Los van algoritme geeft het leven altijd nieuwe paden om te verkennen en te bewandelen. Vooral dat laatste vindt Sam een prettige bijkomstigheid. Sinds een aantal weken wonen Sam en ik tijdelijk in een trailer, althans zo noem ik het stulpje. De stacaravan is met veel liefde door de eigenaren opgeknapt en ingericht. De grappen over de tijdelijke huisvesting zijn natuurlijk snel gemaakt. Tegenwoordig krijg ik geen appje meer zonder dat deze wordt afgesloten met #trailertrash.  Voor Sam is dit het ultieme leven. Het onderkomen staat diep weggestopt in de Drentse bossen, waar we samen verblijven tot ons nieuwe huis in de stad wordt opgeleverd. Tot die tijd zit hij onder de teken, heeft hij plezier met de buurtkonijnen en is zich aan het bekwamen als waakhond.  In m

Naoberschap #hondenleven

Sam en ik kijken elkaar aan, allebei de wallen op de knieën. Hij van het drukdoende zijn met het afbakenen van zijn territorium op de nieuwe stek. Ik, omdat ik verhuizen schromelijk onderschat heb en nu als uitgeknepen citroen door het leven ga. We moeten allebei wennen. Hij, omdat het bos 1 minuut verderop, door de wind gedragen, zijn neus streelt met smakelijke geurtjes. Ik, omdat het hier zo verrekte stil is. We wonen nu ‘op het dorp’. Op Google maps heb ik diverse korte en snelle routes richting de stad berekend. Met een elektrische fiets is de binnenstad dertig minuten, voor mij, tot dusver een belangrijk gegeven. Waar ik niet aan moet wennen zijn de aardige en leuke buren in ‘mijn straatje’. Godzijdank diverser dan in mijn dromen. Allemaal weggetrokken uit de stad om uiteenlopende redenen.  Zoals goed naoberschap betaamd, doe ik een rondje buren. Wat leuk om zo kennis te maken. Überhaupt hangt het hele dorp aan elkaar van een praatje. Bij de bakker, de slager en de dierenwinkel h