Sam is vandaag op zijn paasbest, hij mag vanmiddag zijn nieuwe sokken aan. Terwijl ik een eitje tik en een plak paasbrood snijd, fluiten de vogels volop.
Het paasweekend is goed begonnen. Ik heb het voorjaar in mijn hoofd met bijbehorende opruimperikelen en schoonmaakactie. Deels ingegeven door de lente, maar ook met het oog op een toekomstige verhuizing. Alles wat ik nu naar Mamamini of een inbrengwinkel breng scheelt later weer.
Het nieuwe toekomstige stulpje laat nog op zich wachten, want ik hoef maar te knipogen naar Funda en de tent is al verkocht. In mijn tuin gaat het eenvoudiger. De eerste beste koolmees, die zich niet door de kat van de buren laat opvreten, is eigenaar van een Grieks blauw paleisje. Energielabel A, nog snel aangevraagd eind 2020, goedgekeurd door een vage buurtsuper ergens in de Flevopolder. Een aantrekkelijke m2 prijs, hangend aan een gezonde berkenboom, met vrij uitzicht op de vetbollen van de buren. Het leven kan zo simpel zijn.
Na het ontbijt lopen we nog een rondje. In deze tijd van het jaar is Sam veel vast. Hoewel de bloeddorst van de hond -100 is, kan hij met zijn onbesuisde ‘spring in t veld’ gedrag een hoop onrust creëren onder alles wat aan het nestelen en broeden is. Resultaat is dat Sam per wandeling zijn kop uit de riem wringt en een vrolijk paasrondje rent.
Na de wandeling, ruim ik nog wat op, laad ik een paar zakken met kleding in mijn auto en rijden we naar het huis van de hondenpsycholoog (HP). De HP heeft de toko verbouwd, na een weloverwogen beslissing om lekker te blijven wonen op dezelfde plek.
Sam is verrukt om de HP weer te zien. Met zijn nieuwe sokken maakt hij al glijdend, op de nieuwe vloer, zijn entree. De vergelijking van dressuurpaard bij de voorpoten en slangenmens vanaf de taille naar de staart, komt het dichtst in de buurt. Al schaatsend verkent Sam het oude huis in nieuw jasje. Eenmaal rustig op zijn kleed is het eerder een hoopje sokken dan een hond.