#hondenleven

Vandaag kreeg ik van Peter, Grieteke en Ilona  deze prachtige illustratie cadeau, op de parkeerplaats van Kaap Hoorn, in mistige weersomstandigheden. Ik ben ontroerd door dit lieve presentje en de leuke illustratie van Sam en mij, getekend door  Carmen Groenefelt. Sam liet zijn kwispelend enthousiasme blijken door verblijd op te springen tegen Peter, wat helemaal niet mag. Daarna hebben we drie rondjes om het meer gewandeld, waarbij de mist oploste en een lekker zonnetje het wolkendek brak. #hondenleven

Voorjaar, het mooiste seizoen van het jaar, vooral als het zich laat zien gedurende de winter. Het is de frisse geur, de voorzichtige warmte en de belofte van frivole gebeurtenissen! Vorige week stond Sam nog als Bambi op het ijs. Glibberend, maar met een dappere ‘blij dat ik glij’ moed. Ik had alle thermoshirts, mutsen, sjaals en skisokken uit de kast getrokken. Vandaag twijfel ik tussen winter- of tussenjas. Het wordt een tussenjas. Sam is onderwijl drukdoende in de tuin met de eerste vliegjes, die opstijgen uit de aarde. Ik geniet van de zon, terwijl de mussen het hoogste lied fluiten. De eerste bezoeker van het vogelhuisje, tikt en knabbelt aan de ingang van het riante optrekje. Het gras in mijn tuin lijkt ineens behoorlijk gegroeid en de kat van de buren waagt de oversteek, dronken van voorjaarshormonen, door onze tuin. Simba is ontnuchterd en Sam viert de overwinning door als een jong lam door de tuin te springen. We gaan buiten de stad wandelen en nemen de auto. Onderweg blijkt

Ik ben op bezoek bij de hondenpsycholoog (HP), die tijdelijk in een vakantiehuis vertoeft vanwege de verbouwing van de thuisbasis.  Het vakantiehuis staat aan het water, met uitzicht op een groep gakkende ganzen en een romantisch zwanenpaar. Het stulpje heeft aan alle kanten ramen. Voor Sam is het nog onbekend terrein. Terwijl ik van de parkeerplaats naar het tijdelijke verblijf wandel, snuffelt Sam zich suf. HP haar manlief loopt mij tegemoet. Zodra Sam hem in de smiezen heeft, volgt een bijzondere begroeting met veel gepiep, gedraai en gekwispel. We lopen samen naar het huis. Daar volgt hetzelfde ritueel met de HP. Het huis wordt vervolgens grondig besnuffeld. Tot slot vestigt Sam zich voor één van de ramen, waar hij onbeweeglijk alles in zijn gezichtsveld observeert. Na een boterham rijden de HP, Sam en ik naar de thuisbasis om de vorderingen van de verbouwing te bekijken. Na inspectie besluiten we een wandeling te maken. Terwijl we lang het Noord-Willemskanaal lopen heeft Sam het d

Mijn hond verandert in een sneeuwkonijn, zodra de eerste vlokken vallen. Bij het zien van de sneeuwkristallen piept meneer een verwachtingsvol lied. Hij ligt voor het raam bij de keuken en staart met ingehouden opwinding naar het magische tafereel dat zich buiten afspeelt. Als ik de keukendeur open, rent Sam naar buiten en drukt zijn neus als een sneeuwschuiver door de vers gevallen witte poeder. Als het even kan zorgt hij ervoor dat de sneeuw vanaf zijn neus door de lucht zweeft, waarna hij genoeglijk op zijn rug gaat liggen om de zespuntige kristallen met zijn buik weer op te vangen. Vervolgens rolt hij van links naar rechts over zijn rug met een overgave die zijn weerga niet kent. Om af te sluiten rent hij doldriest nog een paar rondjes door de tuin. Eenmaal weer binnen gaat meneer voldaan op zijn kleed liggen en wast hij zijn vacht en poten uitgebreid. Tegen de tijd dat het moment is aangebroken voor de laatste avondwandeling staat Sam zenuwachtig bij de deur te zwiepstaarten. Ik l

  Ik maak een lijstje voor het kerstdiner. Dit jaar bij mij thuis. De familie zit in een grote verbouwing en nu komen ze bij mij. Onze poespas met kerst is niet zo poespasserig. Geen glitterjurk, geen vuurwerkshow die uit je grand dessert spuwt en ook geen zesgangendiner met vier amuses inclusief kaasplank. Sinds een jaar of 10 serveert mijn familie konijn. Het werd een karikatuur. Het was niet ‘doen we eerste of tweede kerstdag bij jouw familie’?, maar ‘wanneer doen we het konijn?’ De wittewipstaart werd geserveerd met appeltjes met cranberry’s, haricots verts en gebakken aardappels. Peertjes met vanille vla als dessert. Een mooi kerstmaal, een constante factor en smaakvol bovendien. Dit jaar bij mij, dus geen konijn. Sam aanschouwt mij met hoopvolle ogen, terwijl ik het lijstje afmaak. Zijn hypoallergenic kerstmaal, is een sober vooruitzicht. Ik pak mijn tas, de hond gaat in zijn mand en uit de la vis ik mijn autosleutels. In de auto bereid ik mij geestelijk voor op de ‘dol dwaze