Ik ben op bezoek bij de hondenpsycholoog (HP), die tijdelijk in een vakantiehuis vertoeft vanwege de verbouwing van de thuisbasis. Het vakantiehuis staat aan het water, met uitzicht op een groep gakkende ganzen en een romantisch zwanenpaar. Het stulpje heeft aan alle kanten ramen. Voor Sam is het nog onbekend terrein.
Terwijl ik van de parkeerplaats naar het tijdelijke verblijf wandel, snuffelt Sam zich suf. HP haar manlief loopt mij tegemoet. Zodra Sam hem in de smiezen heeft, volgt een bijzondere begroeting met veel gepiep, gedraai en gekwispel. We lopen samen naar het huis. Daar volgt hetzelfde ritueel met de HP. Het huis wordt vervolgens grondig besnuffeld. Tot slot vestigt Sam zich voor één van de ramen, waar hij onbeweeglijk alles in zijn gezichtsveld observeert.
Na een boterham rijden de HP, Sam en ik naar de thuisbasis om de vorderingen van de verbouwing te bekijken. Na inspectie besluiten we een wandeling te maken.
Terwijl we lang het Noord-Willemskanaal lopen heeft Sam het druk met graven naar muizen en mollen. Het is een verfijnd stukje atletiek. Hij neemt een korte aanloop. Springt met vier poten tegelijk in de lucht, landt op zijn achterpoten waarna zijn voorpoten zich startklaar maken voor het razendsnel opgraven van muis of mol. Behalve dat de atleet een miscalculatie maakt en pardoes in het kanaal plonst.
Sam is zo geschrokken dat hij als een malloot rondjes begint te zwemmen en tegen de kant botst, zonder eruit te kunnen. Binnen één seconde lig ik op mijn buik op de steil aflopende kant, roep tegen de HP dat ze mijn been moet vasthouden. Als een spartelende vis op het droge, probeer ik Sam te verleiden naar mij toe te komen. Hij zwemt weg, ik spring op, ren een stukje en maak een buikschuiver. Opnieuw probeer ik Sam naar de kant te lokken, terwijl de HP allerlei adviezen roept. Uiteindelijk lukt het de hond met één arm op de kant te trekken. Twee voorbijgangers bevestigen nog even de situatie, ‘eenmaal in het water komt de hond er niet meer uit’. Glazig kijk ik op terwijl mijn blik op mijn panty valt. Na een week dezelfde broek aan te hebben gehad, onder het mom van thuis werken, had ik eens wat anders aan. De panty is groen-zwart i.p.v. lichtgrijs en mijn rok bevindt zich ergens onder mijn oksels.
Terwijl de HP een analyse los laat op het uitbundige gedrag van Sam lopen we door. Sam bibbert, maar heeft snel weer de smaak van het stukje atletiek te pakken. Terwijl de HP zich ongerust maakt over Sam, suggereert ze hem aan de lijn te doen. Ik mompel dat de hond geen ezel is.
Terwijl we verder lopen kijk ik achterom, dertig meter achter ons zie ik een kring in het water. Het zou toch niet waar zijn..?! En ja hoor meneer spartelt wederom als een zeehond zonder zwemdiploma, in het ijskoude water. Zelfde ritueel, ik schuif op mijn buik, hond zwemt weg, ik vloek de wereld bij elkaar, sodemieter zelf bijna de plomp in en weet Sam tijdig het droge op te trekken.
Nu ben ik boos en grijp hem in zijn nekvel, waarbij hij dramatisch piept. We lopen flink door. Net als we bespreken dat dit een onrustige wandeling is, zie ik uit mijn ooghoek de HP met een potsierlijke boog op het zandpad vallen. Sam is er als de kippen bij, met een geestige blik in zijn ogen besnuffeld hij de HP. Behalve een zere knie, brak het zachte pad de val. Met een natte hond, een groene panty, modderige jas en een zanderige HP komen we aan bij de auto. Sam wrijf ik met een handdoek flink droog. Hij kijkt donzig naar mij op en gaat tevreden in de achterbak liggen met zijn neus in zijn staart en valt met een zucht in slaap.
#hondenleven
