Doorgaan naar hoofdcontent

Sneeuw #hondenleven

Mijn hond verandert in een sneeuwkonijn, zodra de eerste vlokken vallen. Bij het zien van de sneeuwkristallen piept meneer een verwachtingsvol lied. Hij ligt voor het raam bij de keuken en staart met ingehouden opwinding naar het magische tafereel dat zich buiten afspeelt.

Als ik de keukendeur open, rent Sam naar buiten en drukt zijn neus als een sneeuwschuiver door de vers gevallen witte poeder. Als het even kan zorgt hij ervoor dat de sneeuw vanaf zijn neus door de lucht zweeft, waarna hij genoeglijk op zijn rug gaat liggen om de zespuntige kristallen met zijn buik weer op te vangen. Vervolgens rolt hij van links naar rechts over zijn rug met een overgave die zijn weerga niet kent. Om af te sluiten rent hij doldriest nog een paar rondjes door de tuin. Eenmaal weer binnen gaat meneer voldaan op zijn kleed liggen en wast hij zijn vacht en poten uitgebreid.

Tegen de tijd dat het moment is aangebroken voor de laatste avondwandeling staat Sam zenuwachtig bij de deur te zwiepstaarten. Ik laat hem alvast naar buiten. Met veel enthousiasme rent hij door het witte wonderland. Voor de zekerheid doe ik hem toch aan de riem. Door zijn enthousiasme loopt hij niet naast mij, maar trekt hij mij door de straat waar ik woon. Ofwel ik glij en glibber, terwijl meneer mij als een ware husky door de sneeuw trekt. Zijn staart roteert vliegensvlug om zijn as. Heerlijk zo’n enthousiaste sneeuwhond.

De volgende dag zet de dooi snel in. Daar waar Sam zachte poedersneeuw zeer kan waarderen, wordt het een tut als de sneeuw nat en kledderig is. Als we buiten lopen kijkt hij mij droevig aan, de natte drek maakt dat hij loopt als een dressuurpaard. Met zijn zieligste blik kijkt hij naar mij op en voor extra drama trilt hij als een rietje. Een natte sneeuwbal negeert hij door de andere kant op te kijken. Terwijl ik stevig doorloop, kijkt Sam mij met een kop op onweer aan.

Eenmaal thuisgekomen trippelt hij naar zijn kleed, zakt zuchtend door zijn pootjes als de stervende zwaan uit Het zwanenmeer. Dramatisch gooit hij zijn linker achterpoot recht de lucht in en start een uitgebreid wasprogramma, maar wel met de rug naar mij toe.

#hondenleven





Populaire posts van deze blog

Afscheid #hondenleven

De laatste week in mijn huis, donderdag is het zover, dan gaan Sam en ik over naar het nieuwe huis. Dozen staan gestapeld te wachten op de verhuizers. De boekenkast die achterblijft, ziet er wat verloren uit, zonder alle kleurige kaften en tierelantijntjes. De vensterbank is leeg en het valt me nu pas op hoe ruim de badkamer is zonder smeerseltjes, flesjes en zeepjes. De aanblik hiervan helpt bij het ‘onthuizen’, hoewel ik het al weken voor elkaar krijg om de hete brij van afscheid heen te draaien. Sam is ondertussen al dagen alert. Hij springt bovenop een verhuisdoos of wijkt niet van de mat bij de voordeur. Zodra de deur opengaat, rent hij naar de auto, wacht op het geluidje van automatische ontgrendeling, springt met een soepele sprong in de achterbak, waar het wachten wordt voortgezet. Hij verliest me geen moment uit het oog en slaapt daardoor weinig. De afgelopen twee weken heb ik mijn dagen flink volgepland, zodat ik niet hoef stil te staan. Stilstaan betekent het toestaan van he

Nomade #hondenleven

“Waar een deur sluit, gaat een raam open.”  In tijden van ongemak, vliegt de filosofische onzin je om de oren. Het algoritme van sociale media voorziet in een onuitputtelijke voorraad poëtische teksten, zolang je blijf klikken. Los van algoritme geeft het leven altijd nieuwe paden om te verkennen en te bewandelen. Vooral dat laatste vindt Sam een prettige bijkomstigheid. Sinds een aantal weken wonen Sam en ik tijdelijk in een trailer, althans zo noem ik het stulpje. De stacaravan is met veel liefde door de eigenaren opgeknapt en ingericht. De grappen over de tijdelijke huisvesting zijn natuurlijk snel gemaakt. Tegenwoordig krijg ik geen appje meer zonder dat deze wordt afgesloten met #trailertrash.  Voor Sam is dit het ultieme leven. Het onderkomen staat diep weggestopt in de Drentse bossen, waar we samen verblijven tot ons nieuwe huis in de stad wordt opgeleverd. Tot die tijd zit hij onder de teken, heeft hij plezier met de buurtkonijnen en is zich aan het bekwamen als waakhond.  In m

Naoberschap #hondenleven

Sam en ik kijken elkaar aan, allebei de wallen op de knieën. Hij van het drukdoende zijn met het afbakenen van zijn territorium op de nieuwe stek. Ik, omdat ik verhuizen schromelijk onderschat heb en nu als uitgeknepen citroen door het leven ga. We moeten allebei wennen. Hij, omdat het bos 1 minuut verderop, door de wind gedragen, zijn neus streelt met smakelijke geurtjes. Ik, omdat het hier zo verrekte stil is. We wonen nu ‘op het dorp’. Op Google maps heb ik diverse korte en snelle routes richting de stad berekend. Met een elektrische fiets is de binnenstad dertig minuten, voor mij, tot dusver een belangrijk gegeven. Waar ik niet aan moet wennen zijn de aardige en leuke buren in ‘mijn straatje’. Godzijdank diverser dan in mijn dromen. Allemaal weggetrokken uit de stad om uiteenlopende redenen.  Zoals goed naoberschap betaamd, doe ik een rondje buren. Wat leuk om zo kennis te maken. Überhaupt hangt het hele dorp aan elkaar van een praatje. Bij de bakker, de slager en de dierenwinkel h