#hondenleven

  In de wijk is een collectieve loopsheid neergedaald, en dat is te merken aan Sam.   Zijn ego is tijdelijk gegroeid, en daarmee ook zijn bewustzijn op ‘stoere waakhond’. U moet zich hier niet al te veel bij voorstellen, mijn hond is nul waaks, behalve in tijden van aantrekkelijke luchtjes. Ik had verwacht dat dit hormonaal gedreven gedrag minder zou worden met het stijgen van de jaren. Niets is minder waar, meneer is ruim negen en nog vol passie. Het komt erop neer dat hij weken verkeert in een toestand van rusteloosheid. Hij piept, kreunt, zeurt en is tegendraads. Wanneer we dan eindelijk naar buiten gaan, verandert zijn recalcitrante houding binnenshuis in de categorie ‘kampioen plassen’ buitenshuis.   Twintig keer plassen wordt vijftig keer plassen. Vanaf de twintigste keer is het nauwelijks nog een druppel. Om zijn odeur te verspreiden zet hij beide voorpoten stevig op de grond en maakt van zijn staart een kaarsrechte pijl. Met zijn achterpoten trapt hij recht naar a...

  Al een aantal jaren schrijf ik een column genaamd #hondenleven over mijn hond Sam. Sinds mei 2025 ook voor de wijkkrant en dit is de eerste column… In 2023 viel de beslissing. Na jaren met veel plezier in de Zeeheldenbuurt gewoond te hebben en een poosje in Eelde, werd het toch de stad. Mijn wensenlijst: groen om de hoek, de stad binnen handbereik en op fietsafstand van het werk. Sam had vooral overpeinzingen. Heb ik mijn eigen territorium dat ik elke ochtend kan afbakenen? Is het een hond- en katrijke wijk? Kan ik ergens graven naar muizen en mollen? Is het huis zo ingedeeld dat ik zowel de voor- als de achterkant kan bewaken? Ligt de tuin op het zuiden? En tot slot, niet onbelangrijk: zijn er bomen en struiken die ik minutieus kan besnuffelen? We streken neer in de groenste wijk van Groningen. Nooit had Sam kunnen bevroeden dat hij zou opgroeien tot een vrolijk en eigenzinnig toonbeeld van Hollands welvaren. Zijn mandje stond in de buurt van Alicante. Vier maanden mocht hij ver...